Bersi bindur nú sár Þormóðar því að hann var læknir góður. Um morguninn fór Bersi með marga menn í Ögur.

En fyrr en hann kom á bæinn þá mælti Gríma við húskarla sína: "Nú skuluð þér fara í stofu og skipa hinn óæðra bekk og sitja þar meðan þeir Bersi eru hér."

Þeir gerðu svo sem hún bauð, fóru í stofu og skipuðu hinn óæðra bekk og allir vopnaðir. Gríma skipaði Kolbaki á miðjan bekk og brá höndum yfir höfuð honum. Nú koma þeir Bersi á bæinn og drápu á dyr. Gríma gekk til hurðar og heilsar þeim.

Bersi mælti: "Það hyggjum vér að þér þyki lítið undir um vora heilsu en vittu það fyrir víst að oss þykir eigi verr að þú sért lítt heil."

Gríma mælti: "Mjög kemur mér á óvart orðtak þitt þetta. Vér hugðum að þú værir vor vin sem vér erum þínir. Eða segið þér nokkur tíðindi?"

Bersi svarar: "Þau ein tíðindi segjum vér að þér munu áður kunnig vera."

Gríma mælti: "Vér höfum engi tíðindi nýlega spurt eða hvað kunnið þér að segja?"

Bersi mælti: "Vér kunnum að segja þann áverka er Kolbakur þræll þinn vann á Þormóði syni mínum."

Gríma svarar: "Það eru ill tíðindi og mikil og þó verr að sönn séu því að eg sendi Kolbak inn í hús með veft og kom hann eigi heim í gærkveld og get eg að hann hafi eigi þorað að koma á minn fund því að hann vissi hvert vinfengi mér er til Þormóðar. Hefir mig það grunað lengi að Kolbakur hafi þóst vera í þingum við Þórdísi en nú hefir hann sýnt mikla fólsku er hann hefir unnið á Þormóði, svo góðum dreng, fyrir vandlætissakir og fært svo ámæli á hendur dóttur minni en gert oss skömm og hneisu. Er eg skyld að reka þessa réttar sem eg hefi föng á."

Bersi mælti: "Það mæla sumir menn Gríma að þú kunnir stundum um hug þér að mæla en raun mun enn sanna hversu þér er þetta mál gefið."

"Nú kann eg þökk og aufúsu að þér gangið inn í hús mín og rannsakið vor herbergi og dragið svo af grun að vér séum samvitandi þessa illvirkis er Kolbakur hefir unnið."

Nú gengur Bersi inn í stofuna með sínu föruneyti og skipar hinn æðra bekk, situr þar um stund og sér eigi Kolbak þar er hann situr gagnvert honum því að Gríma hafði brugðið huliðshjálmi yfir hann svo að menn máttu eigi sjá hann. Bersi gengur fram. Hann rannsakar bæinn og fann eigi Kolbak. Eftir það lýsir hann áverka á hönd Kolbaki, þeim er hann hafði unnið á Þormóði, og fer heim við svo búið.

Sár Þormóðar hafðist illa og lá hann lengi og var jafnan örvendur síðan meðan hann lifði.

Kolbakur var í Ögri um veturinn og varðveitti Gríma hann á laun. Um vorið eftir voru mál til búin á hendur Kolbaki. Á því þingi varð hann sekur skógarmaður.

Skip stóð uppi í Vaðli. Því stýrði norrænn maður sá er Ingólfur hét. Skipið var mjög búið að alþingi en þeim gaf eigi veður á brott.

Þá er menn voru riðnir úr héraði til þings kom Gríma að máli við Kolbak og mælti svo: "Þess er mér von að þú munir verða sekur skógarmaður um áverka Þormóðar. En fyrir því að sekt þín hlýst af mér þá vil eg það frelsi gefa þér að þú skalt eigi lengur þræll vera. Þar með skaltu búa hesta fjóra á laun, tvo til reiðar en aðra tvo til klyfjaburðar undir vöru og vist þá er eg vil fá þér. Vil eg fylgja þér til skips á laun ef svo má um búa og taka þér fari í Vaðli."

Kolbakur verður feginn frelsisgjöfinni og þeim fégjöfum er Gríma gaf honum. Hann bjó um nótt ferð þeirra á laun á brott úr Ögri svo að engir menn urðu þar varir við. Þau ríða Glámuheiði til Arnarfjarðar og svo hið efra út eftir fjöllum til Barðastrandar og koma um nótt í Vaðil. Þá voru kaupmenn í svefni á skipi en stýrimaður sjálfur í tjaldi á landi. Gríma sprettir tjaldskörum en Kolbakur varðveitti hesta þeirra. Hún gengur inn í tjaldið og vekur upp Ingólf stýrimann því að hún kunni hann að sýn.

Ingólfur heilsar henni og spyr tíðinda og eftir það mælti Gríma: "Það er erindi mitt hingað á yðvarn fund að eg vildi taka einum manni fari með yður þeim er hér er nú kominn."

Ingólfur segir: "Hver sá maður?"

Gríma svarar: "Kolbakur heitir hann."

Ingólfur segir: "Vann hann á Þormóði Bersasyni?"

Gríma segir: "Sjá hinn sami gerði það."

Ingólfur mælti: "Mikið vandræði sýnist mér vera að taka við þeim manni að mest von er að sekur skógarmaður verði nú í sumar og svo harðfengir menn eru til eftirmáls sem þeir feðgar eru, Þormóður og Bersi. Höfum vér nú og lengi legið hér með búnu skipi og kann vera að Bersi komi fyrri heim í hérað en oss gefi á brott og má vera að vér fáum eigi leynt manninum fyrir honum."

Nú er Gríma sér að Ingólfur tekur seint hennar máli vindur hún þá fram fésjóð undan kápu sinni og hellir þar úr tveim hundruðum silfurs í kné stýrimanni og mælti svo: "Þetta fé vil eg gefa þér til viðtöku og ásjá við Kolbak."

Ingólfur segir: "Fagurt er fé þetta en alkeypt mun verða ef þeir feðgar finna oss áður vér komumst á brott og tökum vér við skógarmanni þeirra."

Síðan segir Gríma: "Sé eg kaup með okkur. Þú munt taka við Kolbaki og fé þessu er eg hefi boðið þér og flytja hann af Íslandi og veita honum ásjá ef þér gefur á brott í dag."

Ingólfur segir: "Svo skal vera sem þú vilt."

Nú tekur Ingólfur við fénu, stendur upp og fylgir Kolbaki á skip út með varnað sinn. Gríma hafðist á landi uppi við um daginn og minnist á þau hin fornu kvæði er hún hafði í barnæsku sinni numið. Í því bili fellur andviðrið það er áður hafði lengi á legið. Lét Ingólfur þá bera út húðföt þeirra. Taka þeir að hvata út á skipið og eru árdegis búnir að öllu. Þá er sól var í landsuðri rann byr á. Ganga þeir Ingólfur og Kolbakur á land upp og biðja Grímu vel lifa. Býst hún til heimferðar og fær sér föruneyti og er eigi getið um ferð hennar fyrr en hún kom heim í Ögur og var það fyrr sýnu en menn komu heim af þingi. Ingólfur gengur á skip þá er Gríma var á brott og því næst undu þeir segl upp. Þeim gefur vel byri og eru litla hríð í hafi, koma við Noreg. Kolbakur réðst í lið með víkingum og reynist harðfengur maður í öllum mannraunum.

Þormóður kom heim af þingi á Laugaból og var með föður sínum nokkura vetur. Eigi höfum vér heyrt getið að Þormóður hafi fengið meiri sæmd síns áverka en sektir Kolbaks.