Nú að svo mæltu sækja þeir Þorgeir og Þormóður að þeim feðgum en bönnuðu förunautum sínum að vinna á þeim feðgum því að þeir vildu sjálfir yfir þá stíga. Þeim Þorgeiri var dimmt að sjá inn í dyrnar því að lítt var lýst en út var ljósara að líta og var þeim hægra að verjast er inni voru en hinum að að sækja er úti voru. Húskarlar Ingólfs hlaupa annað skeið út og sæta áverkum við förunauta Þorgeirs. Þau urðu endalok þessa fundar að Þorbrandur féll fyrir Þorgeiri en Ingólfur fyrir Þormóði. Húskarlar Ingólfs urðu sárir mjög þess að þó batnar þeim. Þessa getur Þormóður í erfidrápu Þorgeirs:

Aldrspelli kveð eg ollu
Ingólfs sonar, þingað
frétt er víg sem vættig,
vald há-Sleipnis tjalda.
Féll fyr fræknum stilli,
fjörtjón var það ljóna,
lítt var það til þrætu,
Þorbrandr drasils vandar.

Þeir tóku hesta tvo, Þorgeir og hans menn, og klyfjuðu þá af mat. Þeir ráku á brott þrjú naut þau er helst voru hold á, fara við svo búið aftur yfir fjörðinn. Sigurfljóð var úti er þeir koma heim. Hún heilsar þeim og spurði tíðinda. Þeir segja þau sem gerst höfðu.

Hún mælti: "Vel hafið þér heiman gengið og haglegan hafið þér haft hvalskurðinn, rekið og vel margra manna harma og sneypu og svívirðu. En nú mun eg fara til Vatnsfjarðar á fund Vermundar og segja þessi tíðindi en þér skuluð mín heima bíða."

Þeir báðu hana fara. Hún kvaddi til ferðar með sér húskarla sína. Þau tóku einn sexæring er hún átti, róa inn eftir Ísafirði og létta eigi fyrr en þau koma í Vatnsfjörð síð um aftan.

Hún mælti við förunauta sína: "Nú skuluð þér vera haldinorðir og segja ekki frá tíðindum þeim er gerst höfðu. Látið mig hafa orð fyrir oss."

Þeir sögðu svo vera skulu. Nú ganga þau til bæjar og hitta menn að máli. Tekur Vermundur vel við þeim og spyr þau tíðinda. Þau létust engi kunna að segja, voru þar um nóttina í góðu yfirlæti. Um morguninn sagði Sigurfljóð að hún mundi heimleiðis fara.

Vermundur latti hana mjög "og ertu hingað sjaldsén," sagði hann, "og er það ráð að fara eigi svo hvatlega."

Hún mælti: "Eg á lítt heimangengt en nú er gott veður og vil eg eigi þetta færi láta undan ganga. Vildi eg Vermundur að þú fylgdir mér til skips."

Þá mælti hann: "Förum þá."

Nú fara þau til skips.

Þá mælti Sigurfljóð: "Hvort hefir þú spurt vígin þau er gerðust þar í Jökulsfjörðum?"

Vermundur segir: "Hver víg eru þau?"

Hún segir: "Þorgeir Hávarsson og Þormóður Bersason drap þá feðga, Ingólf og Þorbrand."

Vermundur mælti: "Mjög ganga þeir fóstbræður nú af sér er þeir drepa menn fyrir oss og mundum vér það vilja að þeir dræpu eigi vora menn marga."

Hún mælti: "Það er sem von er að yður sé svo um gefið en það munu sumir menn mæla að þeir hafi eigi þessa menn fyrir yður drepið heldur má hinn veg að kveða að þeir hafi þessi víg fyrir yður unnið. En hver skal hegna ósiðu, rán eða hernað ef eigi viljið þér er stjórnarmenn eru kallaðir héraða? Sýnist oss að þeir Þorgeir og Þormóður hafi það unnið er þér skylduð gert hafa eða láta gera og mun yður svo sýnast sem eg segi ef yður gefur eigi missýni í þessu máli. Fór eg af því á yðvarn fund að eg vildi mennina í frið kaupa, þá er vígin hafa vegið, en eigi fyrir þá sök að þeir séu bóta verðir er vegnir eru því að þeir hafa fyrir löngu fyrirgert lífi sínu og fé, heldur viljum vér gera í öllu þinn sóma sem vér erum skyld til. Og eru hér nú þrjú hundruð silfurs er eg vil gefa þér til friðkaups þeim Þorgeiri og Þormóði."

Nú tekur hún fésjóð undan belti sér og steypir fénu í kné Vermundi. Silfrið var gott. Vermundur hefur upp brún við fégjöfina. Sefast hann af reiðinni og heitir hann Þorgeiri og Þormóði nokkurum friði, sagðist þó eigi vilja langvistir Þorgeirs þar um Ísafjörð.

Nú skiljast þau að sinni. Fer hún heim til bús síns og segir þeim Þorgeiri hversu farið hafði með þeim Vermundi. Þeir þakka henni sitt tillag er hún hafði þeim veitt. Nú eru þeir með henni um veturinn. Og er vorar og veðrátta batnar þá flota þeir skipi sínu og búa það. Og er þeir voru búnir til ferðar þá þakka þeir henni þarvist sína og allan velgerning þann er hún hafði þeim veitt, slíkan drengskap sem hún hafði þeim sýnt. Skiljast þau vinir.

Þeir fara norður á Strandir, hafast þar við um sumarið. Verður þeim gott til fjár og fangs. Hafa þeir það af hverjum manni sem þeir kveðja, voru allir við þá hræddir sem fénaður við león þá er hann kemur í þeirra flokk.

Bersi fór byggðum á Laugaból í Laugadal því að Vermundur vildi eigi svo nær bæ sínum láta vera hráskinn þeirra Þorgeirs og Þormóðar. Um haustið fóru þeir norðan af Ströndum til Ísafjarðar og settu upp skip sitt þar er þeim þótti vel komið og búa um. Fer Þormóður þá til föður síns en Þorgeir ætlaði að fara suður á Reykjanes til frænda sinna. Leitar þá hver fyrir sér þeirra förunauta, þangað hver sem óðal átti. Mælast þeir það við er þeir skiljast að þeir skulu þar finnast er skipið stóð þá er vora tæki og fara þá enn allir samt til fangs norður á Strandir. Skiljast nú að svo mæltu og biður hver þeirra vel fyrir öðrum.