Nú er að segja frá Þormóði hvað hann hafðist að meðan Þorgeir var í förum. Þormóður fór til föður síns Bersa á Laugaból þá er þeir Þorgeir skildu félag sitt og var með honum mjög marga vetur. Honum þótti löngum dauflegt því að þar var fámennt.

Kona hét Gríma er bjó á bæ þeim er í Ögri heitir. Hún var ekkja og vel fjáreigandi. Það var mælt um Grímu að hún kynni sér mart og það töluðu menn að hún væri fjölkunnig. Nú fyrir því að kristni var ung og vanger þá sýndist það mörgum mönnum atgervi að maður væri fjölkunnigur.

Þórdís hét dóttir Grímu. Hún var væn og vinnugóð og var heima með henni. Hún var oflátleg. Kolbakur hét þræll Grímu. Hann var mikill og sterkur og vænn yfirlits og þó mjög harðlegur. Þormóður lagði mjög komur sínar í Ögur og sat löngum á tali við Þórdísi dóttur Grímu og af hans komum og tali var kastað orði til að hann mundi fífla Þórdísi.

Og er Gríma vissi þær umræður þá kom Gríma að máli við Þormóð eitthvert sinn og tekur svo til orðs: "Það er orðtak mjög margra manna Þormóður að þú fíflir Þórdísi dóttur mína og er mér það lítt að skapi að hún hljóti orð af þér. Eigi fyrir því að henni sé varboðið þar sem þú ert heldur fyrir þá sök að vera kann að þeir menn er til hafa gerst að biðja hennar, ef þeir vissu að þú ert nokkuð riðinn við hennar mál, má vera að þeim sýnist tröll standa fyrir dyrum þar sem þú ert. Nú ef þú vilt biðja hennar þá mun eg gefa þér hana."

Þormóður svarar: "Vel fara þér orð um þetta mál og víst skal eg meta þín orð en eigi er skaplyndi mitt til þess að kvongast. En þó vænti eg mér ekki framar en eiga dóttur þína en þó mun það fyrir farast."

Nú skiljast þau að svo mæltu. Fer Þormóður heim og var heima það skeið er eftir var sumarsins. Og er vetra tók þá gerðust íslög mikil og færðir góðar. Lagði og Ögursvatn. Þormóði þykir dauflegt því að fátt var til skemmtunar á Laugabóli. Endurnýjar hann þá ferðir sínar í Ögur til Þórdísar. Kemur þá aftur hinn sami vandi og orðræður og fyrr um vinfengi þeirra Þórdísar og Þormóðar. Þormóður gekk með skjöld og sverð jafnan er hann fór í Ögur því að hann átti nokkuð sökótt við suma menn.

Gríma ræddi þá enn um við Þormóð að hann skyldi af venja komur sínar "og firra svo," segir hún, "dóttur mína ámæli."

Þormóður svarar vel hennar máli en þó kom í sama stað niður um ferðir hans.

Það var einn dag þá er Þormóður var í Ögri að Gríma mælti við Kolbak: "Eg vil senda þig inn á bæi með veft er hafa skal í vef þann er þar er ofinn."

Kolbakur býst til ferðar en Gríma lauk upp örk einni er hún átti og tekur þar upp vindur nokkurar og mikið höggsax, fornt og hvasst og biturlegt, lætur það koma í hönd Kolbaki og mælti svo: "Haf þú þetta í hendi og ver eigi slyppur."

Kolbakur tók við saxinu. En Gríma lét vindurnar koma í meðal stakka Kolbaki. Hún fór höndum um hann allan og svo klæði hans. Eftir það fór Kolbakur leiðar sinnar. Veður tók að þykkna og hlána og tók af það snjáföl er komið hafði.

Þá er leið á daginn mælti Þórdís við Þormóð: "Það vildi eg að þú færir aðra leið heim en þú ert vanur og færir fyrir innan víkina Ögursvík og hið efra inn eftir hlíðinni til Laugabóls."

Þormóður svarar: "Hvað ber til þess er þú vilt að eg fari þá leið?"

Þórdís mælti: "Vera kann að ís hafi versnað á víkinni er veðrið hlánar og vildi eg að þú færir engum slysförum."

Þormóður mælti: "Öruggur mun ís vera."

Þórdís mælti: "Eigi bið eg þig fleira en svo Þormóður að mér mun verr þykja um ef þú varnar mér þess er eg bið."

Nú sér Þormóður að Þórdísi þykir máli skipta á því er hún biður og heitir hann henni að fara þá leið er hún bað. Síð um kveldið fór Þormóður úr Ögri. Og er hann var skammt kominn frá dyrum þá kemur honum í hug að Þórdísi mundi engu skipta hverja leið hann færi. Hann bregður á sitt ráð og fer hið gegnsta yfir víkina á ísi.

Sauðahús stóð fyrir innan víkina og var tún um sauðahúsið. Þormóður gekk fram fyrir húsdyrnar og í því bili hljóp maður frá húsinu með brugðið sax og hjó þegar til Þormóðar. Það högg kom á hönd Þormóði fyrir ofan olboga og verður það mikið sár. Þormóður kastar skildinum og bregður sverðinu hinni vinstri hendi og höggur tveim höndum til Kolbaks og lætur skammt höggva í millum. Sverðið beit eigi því að Kolbakur var svo magnaður af yfirsöngvum Grímu að hann bitu ekki vopn.

Kolbakur hjó eigi oftar til Þormóðar en um sinn. Hann mælti: "Alls á eg kosti Þormóður við þig þess er eg vil en eigi mun eg nú fleira að gera."

Kolbakur snýr nú heim á leið og segir tíðindin. Grímu þótti Kolbakur of lítið hafa að gert við Þormóð og lét svo sem hún hefði ekki Þormóði svik veitt. Þormóður reist í sundur línbrók sína og batt sár sitt og gengur heim við svo búið. Verkakona Þormóðar beið hans í stofu og var þar ljós en aðrir menn voru í rekkju komnir. Og er Þormóður kom í stofu þá var sett borð fyrir hann og matur á borinn. Þormóður neytti lítils matar. Heimakona sér að hann er blóðugur. Hún gengur fram og segir Bersa að Þormóður var heim kominn og það með að blóðug voru klæði hans. Bersi reis upp og gekk til stofu, heilsar Þormóði og spyr tíðinda. Þormóður segir frá fundi þeirra Kolbaks og áverka þeim er hann hafði fengið.

Bersi mælti: "Var svo að Kolbak bitu engi járn?"

Þormóður svarar: "Oft hjó eg til hans með sverðinu og beit ekki heldur en eg berði hann með tálknskíði."

Bersi mælti: "Þar kom fram tröllskapur Grímu."

Þormóður kvað vísu:

Hrundar bar eg af hendi
hjaldrs, urpum þá skjaldi,
söngs höfum sár um fengið
siklings, flugu mikla,
nærgi er hrafns um hefna
hlunns glapvígum runni,
umnýsandi, ósa
ár kyndils, má eg sára.

Bersi mælti: "Svo er víst. Eigi er sýnt nær þessar sneypu verður hefnt því að við tröll er um að eiga."