Einar fer nú heim eftir klæðum sínum og flytur heim á Aðalból. Síðan var fært í sel fram í Hrafnkelsdal, þar sem heitir á Grjótteigsseli.

Einari fer allvel að um sumarið, svo að aldrei verður sauðvant fram allt til miðsumars, en þá var vant nær þremur tigum ásauðar eina nótt. Leitar Einar um alla haga og finnur eigi. Honum var vant nær viku. Það var einn morgun, að Einar gekk út snemma, og er þá létt af allri sunnanþokunni og úrinu. Hann tekur staf í hönd sér, beisl og þófa. Gengur hann þá fram yfir ána Grjótteigsá. Hún féll fyrir framan selið. En þar á eyrunum lá fé það, er heima hafði verið um kveldið. Hann stökkti því heim að selinu, en fer að leita hins, er vant var áður. Hann sér nú stóðhrossin fram á eyrunum og hugsar að höndla sér hross nokkurt til reiðar og þóttist vita, að hann mundi fljótara yfir bera, ef hann riði heldur en gengi. Og er hann kom til hrossanna, þá elti hann þau, og voru þau nú skjörr, er aldrei voru vön að ganga undan manni, nema Freyfaxi einn; hann var svo kyrr sem hann væri grafinn niður. Einar veit, að líður morgunninn, og hyggur, að Hrafnkell mundi eigi vita, þótt hann riði hestinum. Nú tekur hann hestinn og slær við beisli, lætur þófa á bak hestinum undir sig og ríður upp hjá Grjótárgili, svo upp til jökla og vestur með jöklunum, þar sem Jökulsá fellur undir þeim, svo ofan með ánni til Reykjasels. Hann spurði alla sauðamenn að seljum, ef nokkur hefði séð þetta fé, og kvaðst engi séð hafa.

Einar reið Freyfaxa allt frá eldingu og til miðs aftans. Hesturinn bar hann skjótt yfir og víða, því að hann var góður af sér. Einari kom það í hug, að honum mundi mál heim og reka það fyrst heim, sem heima var, þótt hann fyndi hitt eigi. Reið hann þá austur yfir hálsa í Hrafnkelsdal. En er hann kemur ofan að Grjótteigi, heyrir hann sauðajarm fram með gilinu, þangað sem hann hafði fram riðið áður. Snýr hann þangað til og sér renna í móti sér þrjá tigu ásauðar, það sama sem hann vantað hafði áður viku, og stökkti hann því heim með fénu.

Hesturinn var votur allur af sveita, svo að draup úr hverju hári hans, var mjög leirstokkinn og móður mjög ákaflega. Hann veltist nokkrum tólf sinnum, og eftir það setur hann upp hnegg mikið; síðan tekur hann á mikilli rás ofan eftir götunum. Einar snýr eftir honum og vill komast fyrir hestinn og vildi höndla hann og færa hann aftur til hrossa, en hann var svo styggur, að Einar komst hvergi í nándir honum.

Hesturinn hleypur ofan eftir dalnum og nemur eigi staðar, fyrr en hann kemur á Aðalból. Þá sat Hrafnkell yfir borðum. Og er hesturinn kemur fyrir dyr, hneggjaði hann þá hátt. Hrafnkell mælti við eina konu, þá sem þjónaði fyrir borðinu, að hún skyldi fara til dyranna, því að hross hneggjaði, - "og þótti mér líkt vera gneggi Freyfaxa." Hún gengur fram í dyrnar og sér Freyfaxa mjög ókræsilegan. Hún sagði Hrafnkeli, að Freyfaxi var fyrir dyrum úti, mjög óþokkulegur.

"Hvað mun gripurinn vilja, er hann er heim kominn?" segir Hrafnkell. "Eigi mun það góðu gegna."

Síðan gekk hann út og sér Freyfaxa og mælti við hann: "Illa þykir mér, að þú ert þann veg til ger, fóstri minn, en heima hafðir þú vit þitt, er þú sagðir mér til, og skal þessa hefnt verða. Far þú til liðs þíns." En hann gekk þegar upp eftir dalnum til stóðs síns.