Höskuldur situr nú í búi sínu og gerist hniginn á hinn efra aldur en synir hans eru nú þroskaðir. Þorleikur gerir bú á þeim bæ er heitir á Kambsnesi og leysir Höskuldur út fé hans. Eftir þetta kvongast hann og fékk konu þeirrar er Gjaflaug hét, dóttir Arnbjarnar Sleitu-Bjarnarsonar og Þorlaugar Þórðardóttur frá Höfða. Það var göfugt kvonfang. Var Gjaflaug væn kona og ofláti mikill. Þorleikur var engi dældarmaður og hinn mesti garpur. Ekki lagðist mjög á með þeim frændum, Hrúti og Þorleiki. Bárður son Höskulds var heima með föður sínum. Hafði hann þá umsýslu ekki minnur en Höskuldur. Dætra Höskulds er hér eigi getið mjög. Þó eru menn frá þeim komnir.

Ólafur Höskuldsson er nú og frumvaxti og er allra manna fríðastur sýnum, þeirra er menn hafi séð. Hann bjó sig vel að vopnum og klæðum. Melkorka móðir Ólafs bjó á Melkorkustöðum, sem fyrr var ritað. Höskuldur veik meir af sér umsjá um ráðahag Melkorku en verið hafði, kvaðst honum það þykja ekki síður koma til Ólafs sonar hennar. En Ólafur kvaðst henni veita skyldu sína ásjá slíka sem hann kunni að veita henni. Melkorku þykir Höskuldur gera svívirðlega til sín. Hefir hún það í hug sér að gera þá hluti nokkura er honum þætti eigi betur. Þorbjörn skrjúpur hafði mest veitt umsjá um bú Melkorku. Vakið hafði hann bónorð við hana þá er hún hafði skamma stund búið en Melkorka tók því fjarri.

Skip stóð uppi á Borðeyri í Hrútafirði. Örn hét stýrimaður. Hann var hirðmaður Haralds konungs Gunnhildarsonar.

Melkorka talar við Ólaf son sinn þá er þau finnast að hún vill að hann fari utan að vitja frænda sinna göfugra "því að eg hefi það satt sagt að Mýrkjartan er að vísu faðir minn og er hann konungur Íra. Er þér og hægt að ráðast til skips á Borðeyri."

Ólafur segir: "Talað hefi eg þetta fyrir föður mínum og hefir hann lítt á tekið. Er þannig og fjárhögum fóstra míns háttað að það er meir í löndum og kvikfé en hann eigi íslenska vöru liggjandi fyrir."

Melkorka svarar: "Eigi nenni eg að þú sért ambáttarsonur kallaður lengur. Og ef það nemur við förinni að þú þykist hafa fé of lítið þá mun eg heldur það til vinna að giftast Þorbirni ef þú ræðst þá til ferðar heldur en áður því að eg ætla að hann leggi fram vöruna svo sem þú kannt þér þörf til ef hann náir ráðahag við mig. Er það og til kostar að Höskuldi munu þá tveir hlutir illa líka þá er hann spyr hvorttveggja, að þú ert af landi farinn en eg manni gift."

Ólafur bað móður sína eina ráða. Síðan ræddi Ólafur við Þorbjörn að hann vildi taka vöru af honum að láni og gera mikið að.

Þorbjörn svarar: "Það mun því aðeins nema eg nái ráðahag við Melkorku. Þá væntir mig að þér sé jafnheimilt mitt fé sem það er þú hefir að varðveita."

Ólafur kvað það þá mundu að ráði gert, töluðu þá með sér þá hluti er þeir vildu og skyldi þetta fara allt af hljóði.

Höskuldur ræddi við Ólaf að hann mundi ríða til þings með honum. Ólafur kvaðst það eigi mega fyrir búsýslu, kvaðst vilja láta gera lambhaga við Laxá. Höskuldi líkar þetta vel er hann vill um búið annast. Síðan reið Höskuldur til þings en snúið var að brullaupi á Lambastöðum og réð Ólafur einn máldaga. Ólafur tók þrjá tigu hundraða vöru af óskiptu og skyldi þar ekki fé fyrir koma. Bárður Höskuldsson var að brullaupi og vissi þessa ráðagerð með þeim. En er boði var lokið þá reið Ólafur til skips og hitti Örn stýrimann og tók sér þar fari.

En áður en þau Melkorka skildust selur hún í hendur Ólafi fingurgull mikið og mælti: "Þenna grip gaf faðir minn mér að tannfé og vænti eg að hann kenni ef hann sér."

Enn fékk hún honum í hönd hníf og belti og bað hann selja fóstru sinni: "Get eg að hún dyljist eigi við þessar jartegnir."

Og enn mælti Melkorka: "Heiman hefi eg þig búið svo sem eg kann best og kennt þér írsku að mæla svo að þig mun það eigi skipta hvar þig ber að Írlandi."

Nú skilja þau eftir þetta. Þegar kom byr á er Ólafur kom til skips og sigla þeir þegar í haf.