Sumar var heldur óþerrisamt en um haustið komu þerrar góðir. Var þá svo komið heyverkum að Fróðá að taða öll var slegin en fullþurr nær helmingurinn. Kom þá góður þerridagur og var veður kyrrt og þunnt svo að hvergi sá ský á himni.
Þóroddur bóndi stóð upp snemma um morguninn og skipaði til verks. Tóku þá sumir til ekju en sumir hlóðu heyinu en bóndi skipaði konum til að þurrka heyið og var skipt verkum með þeim og var Þórgunnu ætlað nautsfóður til atverknaðar. Gekk mikið verk fram um daginn.
En er mjög leið að nóni kom skýflóki svartur á himininn norður yfir Skor og dró skjótt yfir himin og þangað beint yfir bæinn. Þóttust menn sjá að regn mundi í skýinu. Þóroddur bað menn raka upp heyið en Þórgunna rifjaði þá sem óðast sitt hey. Tók hún eigi að raka upp þótt það væri mælt.
Skýflókann dró skjótt yfir. Og er hann kom yfir bæinn að Fróðá fylgdi honum myrkur svo mikið að menn sáu eigi úr túninu á brott og varla handa sinna skil. Úr skýinu kom svo mikið regn að heyið varð allt vott það er flatt lá. Flókann dró og skjótt af og lýsti veðrið. Sáu menn að blóði hafði rignt í skúrinni.
Um kveldið gerði þerri góðan og þornaði blóðið skjótt á heyinu öllu öðru en því er Þórgunna þurrkaði. Það þornaði eigi og aldrei þornaði hrífan er hún hafði haldið á.
Þóroddur spurði hvað Þórgunna ætlar að undur þetta muni benda. Hún kvaðst eigi það vita "en það þykir mér líklegast," segir hún, "að þetta muni furða nokkurs þess manns er hér er."
Þórgunna gekk heim of kveldið og til rúms síns og lagði af sér klæðin þau hin blóðgu. Síðan lagðist hún niður í rekkjuna og andvarpaði mjög. Fundu menn að hún hafði sótt tekið.
Skúr þessi hafði hvergi víðar komið en að Fróðá.
Þórgunna vildi engum mat bergja um kveldið. En um morguninn kom Þóroddur bóndi til hennar og spurði að um sótt hennar hvern enda hún hyggur að eiga mundi.
Hún kvaðst það ætla að hún mundi eigi taka fleiri sóttir.
Síðan mælti hún: "Þig kalla eg vitrastan mann hér á bæ," segir hún. "Vil eg því þér segja mína tilskipan hverja eg vil á hafa um fé það er eg á eftir og um sjálfa mig því að það mun svo fara sem eg segi," sagði hún, "þó að yður þyki fátt merkilegt um mig að eg get lítt duga munu af því að bregða sem eg segi fyrir. Hefir þetta þann veg upp hafist að eg get eigi til mjórra enda þoka munu ef eigi eru rammar skorður við reistar."
Þóroddur svarar: "Eigi þykir mér lítil von að þú verðir nærgæt um þetta. Vil eg og því heita þér," sagði hann, "að bregða eigi af þínum ráðum."
Þórgunna mælti: "Það er skipan mín að eg vil láta færa mig í Skálaholt, ef eg andast úr þessi sótt, því að mér segir svo hugur um að sá staður muni nokkura hríð verða mest dýrkaður á þessu landi. Veit eg og," segir hún, "að þar munu nú vera kennimenn að veita mér yfirsöngva. Vil eg þess biðja þig að þú látir mig þangað flytja. Skaltu þar fyrir hafa af minni eign svo að þig skaði eigi í. En af óskiptri minni eigu skal Þuríður hafa skarlatsskikkju þá er eg á. Geri eg það til þess að hún skuli létta á leggja þótt eg sjái fyrir öðru mínu fé slíkt er mér líkar. En eg vil að þú takir í kostnað þann er þú hefir fyrir mér það er þú vilt eða henni líkar af því er ég læt til. Gullhring á eg og hann skal fara til kirkju með mér en rekkju mína og rekkjutjald vil eg láta brenna í eldi því að það mun engum manni að nytjum verða. Og mæli eg þetta eigi fyrir því að eg unni engum að njóta gripanna ef eg vissi að að nytjum mætti verða. En nú mæli eg því svo mikið um," segir hún, "að mér þykir illt að menn hljóti svo mikil þyngsl af mér sem eg veit að verða mun ef af er brugðið því sem eg segi fyrir."
Þóroddur hét að gera eftir því sem hún beiddi. Eftir þetta megnaðist sóttin við Þórgunnu. Lá hún eigi mörg dægur áður hún andaðist. Líkið var fyrst borið í kirkju og lét Þóroddur gera kistu að líkinu.
Um daginn eftir lét Þóroddur bera út rekkjuklæðin í veður og færði til viðu og lét hlaða þar bál hjá. Þá gekk að Þuríður húsfreyja og spyr hvað hann ætlar að gera af rekkjuklæðunum. Hann kveðst ætla að brenna þau í eldi sem Þórgunna hafði fyrir mælt.
"Það vil eg eigi," segir hún, "að þvílíkar gersemar séu brenndar."
Þóroddur svarar: "Hún mælti mikið um að eigi mundi duga að bregða af því er hún mælti fyrir."
Þuríður mælti: "Slíkt er eigi nema öfundarmál eitt. Unni hún engum manni að njóta, hefir hún því svo fyrir mælt. En þar munu engi býsn eftir koma hversu sem slíku er breytt."
"Eigi veit eg," segir hann, "að þetta takist annan veg en hún hefir fyrir sagt."
Síðan lagði hún hendur yfir háls honum og bað að hann skyldi eigi brenna rekkjubúnaðinn. Sótti hún þá svo fast að honum gekkst hugur við og kom þessu máli svo að Þóroddur brenndi dýnur og hægindi en hún tók til sín kult og blæjur og ársalinn allan og líkaði þó hvorigu vel.
Eftir þetta var búin líkferð og fengnir til skilgóðir menn að fara með líkinu og góðir hestar er Þóroddur átti. Líkið var sveipað líndúkum en saumað eigi um og síðan lagt í kistu. Fóru þeir síðan suður um heiði svo sem leiðir liggja. Og er eigi sagt af þeirra ferð áður þeir fóru suður um Valbjarnarvöllu. Þar fengu þeir keldur blautar mjög og lá oft ofan fyrir þeim, fóru síðan suður til Norðurár og yfir ána að Eyjarvaði og var djúp áin. Var bæði hregg og allmikið regn.
Þeir komust að lyktum á bæ þann í Stafholtstungum er í Nesi heitir hinu neðra, kvöddu þar gistingar en bóndi vildi engan greiða gera þeim. En með því að þá var komið að nótt þóttust þeir eigi mega fara lengra því að þeim þótti eigi friðlegt að eiga við Hvítá um nótt. Þeir tóku þar af hestum sínum og báru líkið í hús eitt fyrir dyrum úti, gengu síðan til stofu og fóru af klæðum sínum og ætluðu að vera þar um nótt matlausir en heimamenn fóru í dagsljósi í rekkju.
Og er menn komu í rekkjur heyrðu þeir hark mikið í búrið. Var þá farið að forvitnast hvort eigi væru þjófar inn komnir. Og er menn komu til búrsins var þar sén kona mikil. Hún var nökvin svo að hún hafði engan hlut á sér. Hún starfaði að matseld. En þeir menn er hana sáu urðu svo hræddir að þeir þorðu hvergi nær að koma.
En er líkmenn vissu þetta fóru þeir til og sáu hversu háttað var. Þar var Þórgunna komin og sýndist það ráð öllum að fara eigi til með henni. Og er hún hafði þar unnið slíkt er hún vildi, þá bar hún mat í stofu. Eftir það setti hún borð og bar þar á mat.
Þá mæltu líkmenn við bónda: "Vera má að svo lúki við áður vér skiljum að þér þyki alkeypt að þú vildir engan greiða gera oss."
Þá mæltu bæði bóndi og húsfreyja: "Við viljum víst gefa yður mat og gera yður annan greiða þann er þér þurfið."
Og þegar er bóndi hafði boðið þeim greiða gekk Þórgunna fram úr stofunni og út eftir það og sýndist hún eigi síðan.
Eftir þetta var gert ljós í stofu og dregin af gestum klæði þau er vot voru en fengin önnur þurr í staðinn. síðan gengu þeir undir borð og signdu mat sinn en bóndi lét stökkva vígðu vatni um öll hús. Átu gestir mat sinn og sakaði engan mann þótt Þórgunna hefði matbúið, sváfu af þá nótt og voru þar í allbeinum stað.
Um morguninn bjuggu þeir ferð sína og tókst þeim allgreitt en hvar sem þessi atburður spurðist sýndist flestum það ráð að vinna þeim þann beina er þeir þurftu. Var þaðan af allt tíðindalaust um þeirra ferð.
Og er þeir komu í Skálaholt voru fram greiddir gripir þeir er Þórgunna hafði þangað gefið. Tóku þá kennimenn glaðlega við öllu saman. Var Þórgunna þar jörðuð en líkmenn fóru heim og tókst þeim allt greitt um sína ferð og komu með öllu heilu heim.