Það bar hér næst til tíðinda að sauðamaður kom inn með hljóðleikum miklum. Hann mælti fátt en af styggð það er var. Sýndist mönnum þann veg helst sem hann mundi leikinn því að hann fór hjá sér og talaði við sjálfan sig og fór svo fram um hríð.
En er liðnar voru af vetri tvær vikur kom sauðamaður heim eitt kveld, gekk þá til rekkju sinnar og lagðist þar niður. En um morguninn var hann dauður er menn komu til hans og var hann grafinn þar að kirkju.
Brátt eftir þetta gerðust reimleikar miklir.
Það var eina nótt að Þórir viðleggur gekk út nauðsynja sinna og frá dyrunum annan veg. Og er hann vildi inn ganga sá hann að sauðamaður var kominn fyrir dyrnar. Vildi Þórir inn ganga en sauðamaður vildi það víst eigi. Þá vildi Þórir undan leita en sauðamaður sótti eftir og fékk tekið hann og kastaði honum heim að dyrunum. Honum varð illt við þetta og komst þó til rúms síns og var víða orðinn kolblár. Af þessu tók hann sótt og andaðist. Var hann og grafinn þar að kirkju. Sýndust þeir báðir jafnan síðan í einni ferð, sauðamaður og Þórir viðleggur. Og af þessu varð fólkið allt óttafullt sem von var.
Eftir andlát Þóris tók sótt húskarl Þórodds og lá þrjár nætur áður hann andaðist. Síðan dó hver að öðrum þar til er sex voru látnir. Var þá komið að jólaföstu en þó var þann tíma eigi fastað á
Íslandi.
Skreiðinni var svo hlaðið í klefann að hann var svo fullur að eigi mátti hurðinni upp lúka og tók hlaðinn upp undir þvertré og varð stiga til að taka að rjúfa hlaðann ofan. Það var til tíðinda um kveldum, er menn sátu við málelda, að heyrt var í klefann að rifin var skreiðin en þá er til var leitað fannst þar eigi kvikt.
Það var um veturinn litlu fyrir jól að Þóroddur bóndi fór út á Nes eftir skreið sinni. Þeir voru sex saman á teinæringi og voru út þar um nóttina.
Það var tíðinda að Fróðá það sama kveld, er Þóroddur hafði heiman farið, að máleldar voru gervir og er menn komu fram sáu þeir að selshöfuð kom upp úr eldgrófinni. Heimakona ein kom fyrst fram og sá þessi tíðindi. Hún tók lurk einn er lá í dyrunum og laust í höfuð selnum. Hann gekk upp við höggið og gægðist upp á ársalinn Þórgunnu. Þá gekk til húskarl og barði selinn. Gekk hann upp við hvert högg þar til að hann kom upp yfir hreifana, þá féll húskarl í óvit. Urðu þá allir óttafullir þeir er við voru.
Þá hljóp til sveinninn Kjartan og tók upp mikla járndrepsleggju og laust í höfuð selnum og varð það högg mikið en hann skók höfuðið og litaðist um. Lét Kjartan þá fara hvert að öðru en selurinn gekk þá niður við sem hann ræki hæl. Hann barði þar til að selurinn gekk svo niður að hann landi saman gólfið fyrir ofan höfuð honum og svo fór jafnan um veturinn að allir fyrirburðir óttuðust mest Kjartan.