Laxdæla Saga

Ólafur Höskuldsson kom nú til hirðar Haralds konungs og tók konungur honum vel en Gunnhildur miklu betur. Þau buðu honum til sín og lögðu þar mörg orð til. Ólafur þiggur það og fara þeir Örn báðir til konungs hirðar. Leggur konungur og Gunnhildur svo mikla virðing á Ólaf að engi útlendur maður hafði slíka virðing af þeim þegið. Ólafur gaf konungi og Gunnhildi marga fáséna gripi er hann hafði þegið á Írlandi vestur. Haraldur konungur gaf Ólafi að jólum öll klæði skorin af skarlati. Situr nú Ólafur um kyrrt um veturinn.

Og um vorið er á leið taka þeir tal milli sín, konungur og Ólafur.

Beiddist Ólafur orlofs af konungi að fara út til Íslands um sumarið, "á eg þangað að vitja," segir hann, "göfugra frænda."

Konungur svarar: "Það væri mér næst skapi að þú staðfestist hér með mér og tækir hér allan ráðakost slíkan sem þú vilt sjálfur."

Ólafur þakkaði konungi þann sóma er hann bauð honum en kvaðst þó gjarna vilja fara til Íslands ef það væri eigi að móti konungs vilja.

Þá svarar konungur: "Eigi skal þetta gera óvinveitt við þig Ólafur. Fara skaltu í sumar út til Íslands því að eg sé að hugir þínir standa til þess mjög. En öngva önn né starf skaltu hafa fyrir um búnað þinn. Skal eg það annast."

Eftir þetta skilja þeir talið.

Haraldur konungur lætur fram setja skip um vorið. Það var knörr. Það skip var bæði mikið og gott. Það skip lætur konungur ferma með viði og búa með öllum reiða.

Og er skipið var búið lætur konungur kalla á Ólaf og mælti: "Þetta skip skaltu eignast Ólafur. Vil eg eigi að þú siglir af Noregi þetta sumar svo að þú sért annarra farþegi."

Ólafur þakkaði konungi með fögrum orðum sína stórmennsku.

Eftir það býr Ólafur ferð sína. Og er hann er búinn og byr gefur þá siglir Ólafur á haf og skiljast þeir Haraldur konungur með hinum mesta kærleik. Ólafi byrjaði vel um sumarið. Hann kom skipi sínu í Hrútafjörð á Borðeyri.

Skipkoma spyrst brátt og svo það hver stýrimaður er. Höskuldur spyr útkomu Ólafs sonar síns og verður feginn mjög og ríður þegar norður til Hrútafjarðar með nokkura menn. Verður þar fagnafundur með þeim feðgum. Bauð Höskuldur Ólafi til sín. Hann kvaðst það þiggja mundu. Ólafur setur upp skip sitt en fé hans er norðan flutt. En er það er sýslað ríður Ólafur norðan við tólfta mann og heim á Höskuldsstaði. Höskuldur fagnar blíðlega syni sínum. Bræður hans taka og með blíðu við honum og allir frændur hans. Þó var flest um með þeim Bárði.

Ólafur varð frægur af ferð þessi. Þá var og kunnigt gert kynferði Ólafs, að hann var dótturson Mýrkjartans Írakonungs. Spyrst þetta um allt land og þar með virðing sú er ríkir menn höfðu á hann lagt, þeir er hann hafði heim sótt. Ólafur hafði og mikið fé út haft og er nú um veturinn með föður sínum.

Melkorka kom brátt á fund Ólafs sonar síns. Ólafur fagnar henni með allri blíðu. Spyr hún mjög margs af Írlandi, fyrst að föður sínum og öðrum frændum sínum. Ólafur segir slíkt er hún spyr. Brátt spurði hún ef fóstra hennar lifði. Ólafur kvað hana að vísu lifa. Melkorka spyr þá hví hann vildi eigi veita henni eftirlæti það að flytja hana til Íslands.

Þá svarar Ólafur: "Ekki fýstu menn þess móðir að eg flytti fóstru þína af Írlandi."

"Svo má vera," segir hún.

Það fannst á að henni þótti þetta mjög í móti skapi.

Þau Melkorka og Þorbjörn áttu son einn og er sá nefndur Lambi. Hann var mikill maður og sterkur og líkur föður sínum yfirlits og svo að skaplyndi.

En er Ólafur hafði verið um vetur á Íslandi og er vor kom þá ræða þeir feðgar um ráðagerðir sínar.

"Það vildi eg Ólafur," segir Höskuldur, "að þér væri ráðs leitað og tækir síðan við búi fóstra þíns á Goddastöðum, er þar enn fjárafli mikill, veittir síðan umsýslu um bú það með minni umsjá."

Ólafur svarar: "Lítt hefi eg það hugfest hér til. Veit eg eigi hvar sú kona situr er mér sé mikið happ í að geta. Máttu svo til ætla að eg mun framarla á horfa um kvonfangið. Veit eg og það gerla að þú munt þetta eigi fyrr hafa upp kveðið en þú munt hugsað hafa hvar þetta skal niður koma."

Höskuldur mælti: "Rétt getur þú. Maður heitir Egill. Hann er Skalla-Grímsson. Hann býr að Borg í Borgarfirði. Egill á sér dóttur þá er Þorgerður heitir. Þessarar konu ætla eg þér til handa að biðja því að þessi kostur er albestur í öllum Borgarfirði og þó að víðara væri. Er það og vænna að þér yrði þá efling að mægðum við þá Mýramenn."

Ólafur svarar: "Þinni forsjá mun eg hlíta hér um og vel er mér að skapi þetta ráð ef við gengist. En svo máttu ætla faðir ef þetta mál er upp borið og gangist eigi við að mér mun illa líka."

Höskuldur segir: "Til þess munum vér ráða að bera þetta mál upp."

Ólafur biður hann ráða.

Líður nú til þings framan. Höskuldur býst nú heiman og fjölmennir mjög. Ólafur son hans er í för með honum. Þeir tjalda búð sína. Þar var fjölmennt. Egill Skalla-Grímsson var á þingi. Allir menn höfðu á máli er Ólaf sáu hversu fríður maður hann var og fyrirmannlegur. Hann var vel búinn að vopnum og klæðum.