Kjartan situr hinn fjórða dag páska á Hóli. Var þar hin mesta skemmtan og gleði. Um nóttina eftir lét Án illa í svefni og var hann vakinn. Þeir spurðu hvað hann hefði dreymt.
Hann svarar: "Kona kom að mér óþekkileg og kippti mér á stokk fram. Hún hafði í hendi skálm og hrís í annarri. Hún setti fyrir brjóst mér skálmina og reist á mér kviðinn allan og tók á brott innyflin og lét koma í staðinn hrís. Eftir það gekk hún út," segir Án.
Þeir Kjartan hlógu mjög að drauminum og kváðu hann heita skyldu Án hrísmaga. Þrifu þeir til hans og kváðust leita skyldu hvort hrís væri í maganum.
Þá mælti Auður: "Eigi þarf að spotta þetta svo mjög. Er það mitt tillag að Kjartan geri annaðhvort að hann dveljist hér lengur, en ef hann vill ríða þá ríði hann með meira lið héðan en hingað."
Kjartan mælti: "Vera kann að yður þyki Án hrísmagi mjög merkimáll þá er hann situr á tali við yður um dagana er yður þykir allt sem vitran sé það er hann dreymir. Og fara mun eg sem eg hefi áður ætlað fyrir þessum draum."
Kjartan býst snemma fimmtadag í páskaviku og Þorkell hvelpur og Knútur bróðir hans að ráði Auðar. Þeir riðu með Kjartani á leið alls tólf saman. Kjartan kemur fyrir Hvítadal og heimti vaðmál Þórhöllu málgu sem hann hét. Síðan reið hann suður Svínadal.
Það var tíðinda að Laugum í Sælingsdal að Guðrún var snemma á fótum þegar er sólu var ofrað. Hún gekk þangað til er bræður hennar sváfu. Hún tók á Óspaki. Hann vaknaði skjótt við og svo þeir fleiri bræður. Og er Óspakur kenndi þar systur sína þá spurði hann hvað hún vildi er hún var svo snemma á fótum. Guðrún kvaðst vildu vita hvað þeir vildu að hafast um daginn. Óspakur kvaðst mundu kyrru fyrir halda "og er nú fátt til verknaðar."
Guðrún mælti: "Gott skaplyndi hefðuð þér fengið ef þér væruð dætur einshvers bónda og láta hvorki að yður verða gagn né mein en slíka svívirðing og skömm sem Kjartan hefir yður gert þá sofið þér eigi að minna að hann ríði hér hjá garði við annan mann og hafa slíkir menn mikið svínsminni. Þykir mér og rekin von að þér þorið Kjartan heim að sækja ef þér þorið eigi að finna hann nú er hann fer við annan mann eða þriðja en þér sitjið heima og látið vænlega og eruð æ helsti margir."
Óspakur kvað hana mikið af taka en vera illt til mótmæla og spratt hann upp þegar og klæddist og hver þeirra bræðra að öðrum. Síðan bjuggust þeir að sitja fyrir Kjartani. Þá bað Guðrún Bolla til ferðar með þeim. Bolli kvað sér eigi sama fyrir frændsemis sakir við Kjartan og tjáði hversu ástsamlega Ólafur hafði hann upp fæddan.
Guðrún svarar: "Satt segir þú það en eigi muntu bera giftu til að gera svo að öllum þyki vel og mun lokið okkrum samförum ef þú skerst undan förinni."
Og við fortölur Guðrúnar miklaði Bolli fyrir sér fjandskap allan á hendur Kjartani og sakir og vopnaðist síðan skjótt og urðu níu saman. Voru þeir fimm synir Ósvífurs: Óspakur og Helgi, Vandráður og Torráður, Þórólfur, Bolli hinn sétti, Guðlaugur hinn sjöundi, systurson Ósvífurs og manna vænlegastur. Þar var Oddur og Steinn, synir Þórhöllu málgu. Þeir riðu til Svínadals og námu staðar hjá gili því er Hafragil heitir, bundu þar hestana og settust niður. Bolli var hljóður um daginn og lá uppi hjá gilsþreminum.
En er þeir Kjartan voru komnir suður um Mjósyndi og rýmast tekur dalurinn mælti Kjartan að þeir Þorkell mundu snúa aftur. Þorkell kvaðst ríða mundu þar til er þrýtur dalinn.
Og þá er þeir komu suður um sel þau er Norðursel heita þá mælti Kjartan til þeirra bræðra að þeir skyldu eigi ríða lengra: "Skal eigi Þórólfur þjófurinn að því hlæja að eg þori eigi að ríða leið mína fámennur."
Þorkell hvelpur svarar: "Það munum vér nú veita þér að ríða nú eigi lengra. En iðrast munum vér þess ef vér erum eigi við staddir ef þú þarft manna við í dag."
Þá mælti Kjartan: "Eigi mun Bolli frændi minn slá banaráðum við mig. En ef þeir Ósvífurssynir sitja fyrir mér þá er eigi reynt hvorir frá tíðindum eiga að segja þó að eg eigi við nokkurn liðsmun."