Þess er getið eitt sumar að skip kom af hafi í Reyðarfjörð. Kona ein réð fyrir skipinu sú er Gróa hét. Hún var systir Droplaugar, mjög rík að fé. Fór hún af því út hingað að bóndi hennar hafði andast og þá seldi hún lendur sínar og keypti skip og ætlaði að finna móður sína. Droplaug ríður til skips og býður systur sinni til sín og það þiggur hún. Og þennan vetur er Gróa er þar voru sveinarnir Helgi og Grímur heima og var Gróa vel til þeirra. Ástúðugt var með þessum frændum. Fundu menn það að hvorri þeirra systra var yndi að annarri.
En um vorið spurði Gróa Droplaugu hvar hún sæi henni bústað.
Hún svarar: "Veit eg þá menn er sitja á góðum bústað með mikið lið en fjárkost lítinn. Þykir mér líklegt að þeim muni falt land. Sá bær heitir á Eyvindará, það er fyrir austan Lagarfljót, og er eitthvert bjargmest land í héraðinu og þokkaland allmikið."
Svo fór það til að þær systur keyptu þessa jörð og setur Gróa þar bú saman og fékk Droplaug henni málnytu og aðra þá hluti er hún þurfti að hafa til búsins. Gróa lætur höggva upp skip sitt og flytja heim viðinn og leggja í hús og þeir viðir eru þar enn í húsum. Gróa sýndi brátt af sér mikla risnu og tók mikla vinsæld. Hún var kvenna minnst en afbragðlega sjáleg, greyp í skapi og skörungur mikill og forvitra. Hún hafði eigi lengi búið áður hún ól þann grip með fé sínu er henni þótti betri en önnur eiga sín jafnmikil. Það var hestur er hún kallaði Inni-Krák því að hann var inni hvern vetur. Hann var svartur að lit. Lét hún hann gelda snemma. Svo mikill fégróður hljóp að Gróu að Eyvindará að nálega þóttu tvö höfuð á hverju kvikindi. Menn fóru úr ýmsum héruðum og báðu Gróu og hnekkti hún öllum frá og kvaðst svo misst hafa bónda síns að hún ætlaði öngvan mann að eiga síðan. Synir Droplaugar voru lengi með Gróu og var það mál manna að þeir ættu góðs í milli að ganga að vera á þeim þremur bæjum er bestir voru í héraðinu og var þeim þar alls staðar ástsamlega veitt.
Það bar til einn dag að drepið var á dyr á Bessastöðum og Bessi bóndi fagnaði þeim sem komnir voru. Var þar Ásbjörn bóndi vestan af Aðalbóli og Helgi son hans og fóru bónorðsför og báðu Þorlaugar Bessadóttir til handa Helga Ásbjarnarsonar. Bessi hyggur að og líst svo að eigi muni víst að æðri maður veldist til við hann til mægða þó að hún væri góður kostur, því að Helgi var hinn vinsælasti maður. Var þessu ráðið. Leggur Ásbjörn til mannaforráðið allt og fé svo mikið sem Bessi beiddi. Var Helgi hinn sæmilegasti maður.
Eftir það var að veislu snúið og víða mönnum til boðið um héraðið. Droplaugarsynir voru eigi heima og voru út á Arneiðarstöðum. Bessi sendi þeim orð að þeir skyldu koma til veislunnar en þeim fannst fátt um og létu sem þeir vissu eigi. Fóru þeir og hvorgi og sátu heima. En veislan fór vel fram allt að einu. Og upp frá því voru Droplaugarsynir aldrei langvistum á Bessastöðum og hafa það margir menn fyrir satt að Helga Droplaugarsyni væri aftursjá að um gjaforð þessarar konu.
Eftir þetta setur Helgi Ásbjarnarson bú á Oddsstöðum og var vel um samfarir þeirra. Tók Helgi Ásbjarnarson nú vinsældir miklar og allt mannaforráð að helmingi við Hrafnkel frænda sinn fyrir austan vatn. Og þegar hin fyrstu misseri er þau voru ásamt varð þeim barns auðið. Það var mær og kölluð Ragnheiður.
Helgi sat á Oddsstöðum tvo vetur og unnust þau mikið og vel. Og á hinum þriðja vetrinum beiddist hún að fara á kynnisleit upp á Bessastaði að finna föður sinn. Hún lét eftir meyna og vandi af brjósti. Hún var uppi þar viku og þá þótti Helga mál að hún færi heim og sendir eftir henni þræla tvo og uxa. Þeir voru þar um nótt. Þá féll lognsnær um nóttina. Um morguninn fara þau heimleiðis. Þá var Helgi farinn ofan á drang þann er fram gengur af Oddsstaðahöfða. Sá hann þá að þeir óku sunnan eftir ísinum og ofan í vök eina og drukknuðu þau þar öll. Þar heitir nú Þrælavík. Helgi sá upp á misfarar þeirra og þótti allmikið. Helgi gekk heim og sagði tíðindin og þóttu mörgum mikil. Spurðust þessi tíðindi um allt héraðið. Og er Bessi spurði þetta þá bauð hann heim meyjunni Ragnheiði og fékk henni þar fóstur með sér. Ætlaði hann þá að Helgi mundi skjótara af hyggja en það varð þó ekki.
En hann sat þá enn tvo vetur að Oddsstöðum og þá eggjuðu menn hann að hann kvongaðist. Og hann fór heiman og norður Smjörvatnsheiði til Vopnafjarðar og komu til Hofs. Þar bjó sá maður er Bjarni hét og var Brodd-Helgason, hinn mesti skörungur og höfðingi mikill. Hann átti sér systur er Þórdís hét. Hún var fríð kona og vel mennt. Viðurnefni átti hún sér og var kölluð Þórdís todda. Því var hún svo kölluð að hún gaf aldrei minna en stóra todda þá er hún skyldi fátækum gefa, svo var hún örlát. Hún var skapstór og skörungur mikill, skafinn drengur og líkleg til góðs forgangs en þó var hún lítils virð heima. Og þessarar konu bað Helgi Ásbjarnarson sér til handa. Bjarni gaf konuna. Er þá boð stofnað og sitja menn þar að veislu og er boðinu var lokið ríður Helgi heim með konu sína Þórdísi. Tók hún þar við búi og öllum forgangi. Kölluðu margir að þess væri vel fengið sem síðan bar raun á að hún var forvitra.
Litlu síðar en hann var kvongaður var honum kennt barn. Það hafði hann smíðað meðan hann var kvonlaus. Það var mær og hét Rannveig. Matselja sú var móðirin er Helgi hafði sett fyrir bú sitt. Þórdís tók við þessi meyju og gerði svo til sem hún ætti. Fæddist mærin þar og var að öngvu ósjálegri en sú er skilgetin var. En Þórdís lét þá konu þegar á burt og fékk henni góða peninga. Á þetta lagðist mikil virðing hversu vel Þórdísi fór það sem mart annað.
Og er þau höfðu einn vetur ásamt verið þá bað hún Helga selja land þetta því að hún þóttist eigi halda mega risnu sinni fyrir aðkvæmdarsakir "og vildi eg að þú keyptir landið í Mjóvanesi því að mér sýnist þá eigi jafnmjög í garðshliði."
Þetta land kaupir Helgi og fer byggðum til og býr þar lengi síðan þangað til að hann þóttist þar eigi mega sitja fyrir þeim tíðindum er síðan gerðust.