Þess er nú getið einn tíma að Örn austmaður kemur að máli við Kolla bónda.
Hann mælti svo: "
Hér horfði til þess Kolli," sagði hann, "
að hér mundu verða góð híbýli og það eina leiðir af þér til er vel er. En það má þykja mikil ófyrirsynja er þessir tveir menn hafa vanið hingað komur sínar og þykir mér það þolanda ef illa skal vera að Búi hafi slíka meðferð en hitt óhræsi er þar situr og hlýðir til tals manna þá er eg é enda kljáður að þola það lengur."
Kolli segir: "
Hér vil eg að þú hafir þá meðferð er þér líkar."
Þenna sama aftan bað Örn svein sinn taka vopn þeirra og ganga með suður úr túni og bíða sín þar. En með því að þys var mikill en margir menn bjuggust þá gáfu öngvir menn gaum að Austmanni hvert hann gekk. Sneri Austmaður þá suður um holt það er þar var. Sátu þeir þar tveir fyrir Kolfinni.
Eftir leikinn gekk Kolfinnur út að vanda og fór leið sína. En er hann kom suður af holtunum hlupu þeir Örn austmaður upp og sóttu að honum. Kolfinnur varðist með lurkinum og barði vopnin fyrir þeir. Varð þeim hann torsóttari en þeir hugðu. Og er þeir höfðu saman átt um hríð sló Kolfinnur sveininn í rot. Hraut þá frá honum bæði skjöldurinn og sverðið. Kolfinnur greip þá upp hvorttveggja. Sótti hann þá að Erni austmanni og lauk svo að Örn féll en Kolfinnur varð sár. Í því raknaði sveinninn við og vildi Kolfinnur ekki gera honum meira. Gekk hann þá leið sína. Sveinninn sá Austmanninn veginn. Skaut hann þá yfir hann skildi, gekk síðan heim í
Kollafjörð. Kolli lét flytja heim lík hans og búa um eftir siðvenju.
Nú er að segja frá ferð Kolfinns. Hann var sár mjög sem sagt var. Ár stórar voru á leið hans. En er hann kom af Leiruvogsá þá gerði honum kalt mjög og stirðnaði hann. Frost var á nokkuð.
Maður hét Korpúlfur. Hann bjó á
Korpúlfsstöðum. Hann var gamall maður og kallaður heldur forn í brögðum. Son átti hann þann er Grímur hét. Hann var ungur og frálegt mannsefni. Korpúlfur var móðurbróðir Kolfinns. Þangað sneri Kolfinnur sinni ferð og fékk þar góðar viðtökur. Batt Korpúlfur sár hans. Dvaldist Kolfinnur þar um hríð en sendi móður sinni orð hvað hann dvaldi.
Þenna sama morgun sem Örn var veginn kom Esja snemma til fóstra síns. Hann fagnaði henni vel og spurði að tíðindum.
Esja sagði honum víg Arnar austmanns og alla atburði þá er þar urðu: "
Nú vil eg að þú breytir búnaði þínum. Hefi eg hér nú loðkápu er eg vil að þú berir. Skyrta er hér annað klæði. Það þykir mér líkara að hún slitni ekki skjótt hvorki fyrir vopnum né fyrnsku. Sax er hér hinn þriðji gripur. Þess væntir mig að það nemi hvergi í höggi stað því að þú munt nú skjótt verða að reyna hversu þér bíta vopnin."
Búi kvað hana ráða skyldu. Búi hélt ferðum sínum í
Kollafjörð. Var nú engi þröng á palli hjá Ólöfu. Jafnt lét hún til Búa nú sem fyrr.
Þá er Kolfinnur var gróinn sára sinna sagði hann Korpúlfi frænda sínum að hann vill finna móður sína.
Korpúlfur bað hann því ráða "
en því vil eg ráða að þú hafir eigi lengur tötra þessa." sagði Korpúlfur, "
vil eg að þú hafir héðan góð klæði og vopn er eg vil gefa þér. Muntu þeirra brátt þurfa. Þar með vil eg gefa þér Grím son minn til fylgdar og föruneytis."
Kolfinnur kvað svo vera skyldu.
Eftir það fóru þeir frændur til
Vatns að finna Þorgerði. Varð hún þeim fegin og spurði hvað Kolfinnur vildi að hafast.
Kolfinnur mælti: "
Eg ætla nú á fund Búa. Skulum við eigi lengur sitja báðir á tali við Ólöfu."
Þorgerður mælti: "
Sú fyrirætlan er ei vænleg, að skipta höggum við Búa við margkunnindi Esju en harðfengi hans."
Kolfinnur segir: "
Tveir eru í hættu hverri. Annaðhvort mun eg lifa eða deyja."
"
Þú munt ráða vilja son minn," segir hún.