Síðan stóðu þeir Ingjaldur upp og klæddust. Vigdís spurði Þórð hvað í tali hefði verið með þeim Ingjaldi um kveldið.
Hann kvað þá margt talað hafa en það samið að uppi skyldi vera rannsókn en þau úr málinu ef Þórólfur hittist eigi þar: "Lét eg nú Ásgaut þræl minn fylgja manninum á brott."
Vigdísi kvaðst ekki vera um lygi, kvað sér og leitt vera að Ingjaldur snakaði um hús hennar en bað hann þó þessu ráða. Síðan rannsakaði Ingjaldur þar og hitti eigi þar manninn.
Í þann tíma kom Ásgautur aftur og spurði Vigdís hvar hann skildist við Þórólf.
Ásgautur svarar: "Eg fylgdi honum til sauðahúsa vorra sem Þórður mælti fyrir."
Vigdís mælti: "Mun nokkuð meir á götu Ingjalds en þetta þá er hann fer til skips? Og eigi skal til hætta hvort þeir hafa eigi þessa ráðagerð saman borið í gærkveld. Vil eg að þú farir þegar og fylgir honum í brott sem tíðast. Skaltu fylgja honum til Sauðafells á fund Þórólfs. Með því að þú gerir svo sem eg býð þér skaltu nokkuð eftir taka. Frelsi mun eg þér gefa og fé það að þú sért fær hvert er þú vilt."
Ásgautur játtaði því og fór til sauðahússins og hitti þar Þórólf. Hann bað þá fara á brott sem tíðast.
Í þenna tíma ríður Ingjaldur af Goddastöðum því að hann ætlaði að heimta þá verð fyrir silfrið. Og er hann var kominn ofan frá bænum þá sjá þeir tvo menn fara í móti sér og var þar Ásgautur og Þórólfur. Þetta var snemma um morgun svo að lítt var lýst af degi.
Þeir Ásgautur og Þórólfur voru komnir í svo mikinn klofa að Ingjaldur var á aðra hönd en Laxá á aðra hönd. Áin var ákaflega mikil. Voru höfuðísar að báðum megin en gengin upp eftir miðju og var áin allill að sækja.
Þórólfur mælti við Ásgaut: "Nú þykir mér sem við munum eiga tvo kosti fyrir höndum. Sá er kostur annar að bíða þeirra hér við ána og verjast eftir því sem okkur endist hreysti til og drengskapur en þó er þess meiri von að þeir Ingjaldur sæki líf okkart skjótt. Sá er annar kostur að ráða til árinnar og mun það þykja þó enn með nokkurri hættu."
Ásgautur biður hann ráða, kvaðst nú ekki munu við hann skiljast "hvert ráð sem þú vilt upp taka hér um."
Þórólfur svarar: "Til árinnar munum við leita."
Og svo gera þeir, búa sig sem léttlegast. Eftir það ganga þeir ofan fyrir höfuðísinn og leggjast til sunds. Og með því að menn voru hraustir og þeim varð lengra lífs auðið þá komast þeir yfir ána og upp á höfuðísinn öðrum megin. Það er mjög jafnskjótt er þeir eru komnir yfir ána að Ingjaldur kemur að öðrum megin að ánni og förunautar hans.
Þá tekur Ingjaldur til orða og mælti til förunauta sinna: "Hvað er nú til ráðs? Skal ráða til árinnar eða eigi?"
Þeir sögðu að hann mundi ráða, sögðust og hans forsjá mundu hlíta að. Þó sýndist þeim áin óyfirfærileg.
Ingjaldur kvað svo vera "og munum vér frá hverfa ánni."
En er þeir Þórólfur sjá þetta, að þeir Ingjaldur ráða eigi til árinnar, þá vinda þeir fyrst klæði sín og búa sig til göngu og ganga þann dag allan, koma að kveldi til Sauðafells. Þar var vel við þeim tekið því að þar var allra manna gisting. Og þegar um kveldið gengur Ásgautur á fund Þórólfs rauðnefs og sagði honum alla vöxtu sem á voru um þeirra erindi, að Vigdís frændkona hans hafði þenna mann sent honum til halds og trausts er þar var kominn, sagði honum allt hve farið hafði með þeim Þórði godda. Þar með ber hann fram jartegnir þær er Vigdís hafði sent til Þórólfs.
Þórólfur svarar á þá leið: "Ekki mun eg dyljast við jartegnir þessar. Mun eg að vísu taka við þessum manni að orðsending hennar. Þykir mér Vigdísi þetta mál drengilega hafa farið. Er það mikill harmur er þvílík kona skal hafa svo óskörulegt gjaforð. Skaltu Ásgautur dveljast hér þvílíka hríð sem þér líkar."
Ásgautur kvaðst ekki lengi þar mundu dveljast.
Þórólfur tekur nú við nafna sínum og gerist hann hans fylgdarmaður en þeir Ásgautur skiljast góðir vinir og fer Ásgautur heimleiðis.
Nú er að segja frá Ingjaldi að hann snýr heim á Goddastaði þá er þeir Þórólfur höfðu skilist. Þar voru þá komnir menn af næstum bæjum að orðsending Vigdísar. Voru þar eigi færri karlar fyrir en tuttugu.
En er þeir Ingjaldur koma á bæinn þá kallar hann Þórð til sín og mælti við hann: "Ódrengilega hefir þér farið til vor Þórður," segir hann, "því að vér höfum það fyrir satt að þú hafir manninum á brott skotið."
Þórður kvað hann eigi satt hafa á höndum sér um þetta mál. Kemur nú upp öll þeirra ráðagerð, Ingjalds og Þórðar. Vill Ingjaldur nú hafa fé sitt það er hann hafði fengið Þórði í hendur.
Vigdís var þá nær stödd tali þeirra og segir þeim farið hafa sem maklegt var, biður Þórð ekki halda á fé þessu "því að þú Þórður," segir hún, "hefir þessa fjár ódrengilega aflað."
Þórður kvað hana þessu ráða mundu vilja.
Eftir þetta gengur Vigdís inn og til erkur þeirrar er Þórður átti og finnur þar í niðri digran fésjóð. Hún tekur upp sjóðinn og gengur út með og þar til er Ingjaldur var og biður hann taka við fénu. Ingjaldur verður við þetta léttbrúnn og réttir höndina að móti fésjóðnum. Vigdís hefur upp fésjóðinn og rekur á nasar honum svo að þegar féll blóð á jörð. Þar með velur hún honum mörg hæðileg orð og það með að hann skal þetta fé aldregi fá síðan, biður hann á brott fara. Ingjaldur sér sinn kost þann hinn besta að verða á brottu sem fyrst og gerir hann svo og léttir eigi ferð sinni fyrr en hann kemur heim og unir illa við sína ferð.