Kotkell hét maður er þá hafði út komið fyrir litlu. Gríma hét kona hans. Þeirra synir voru þeir Hallbjörn slíkisteinsauga og Stígandi. Þessir menn voru suðureyskir. Öll voru þau mjög fjölkunnig og hinir mestu seiðmenn. Hallsteinn goði tók við þeim og setti þau niður að Urðum í Skálmarfirði og var þeirra byggð ekki vinsæl.
Þetta sumar fór Gestur til þings og fór á skipi til Saurbæjar sem hann var vanur. Hann gisti á Hóli í Saurbæ. Þeir mágar léðu honum hesta sem fyrr var vant. Þórður Ingunnarson var þá í för með Gesti og kom til Lauga í Sælingsdal. Guðrún Ósvífursdóttir reið til þings og fylgdi henni Þórður Ingunnarson.
Það var einn dag er þau riðu yfir Bláskógaheiði, var á veður gott.
Þá mælti Guðrún: "Hvort er það satt Þórður að Auður kona þín er jafnan í brókum og setgeiri í en vafið spjörum mjög í skúa niður?"
Hann kvaðst ekki hafa til þess fundið.
"Lítið bragð mun þá að," segir Guðrún, "ef þú finnur eigi og fyrir hvað skal hún þá heita Bróka-Auður?"
Þórður mælti: "Vér ætlum hana litla hríð svo hafa verið kallaða."
Guðrún svarar: "Hitt skiptir hana enn meira að hún eigi þetta nafn lengi síðan."
Eftir það komu menn til þings. Er þar allt tíðindalaust. Þórður var löngum í búð Gests og talaði jafnan við Guðrúnu. Einn dag spurði Þórður Ingunnarson Guðrúnu hvað konu varðaði ef hún væri í brókum jafnan svo sem karlar.
Guðrún svarar: "Slíkt víti á konum að skapa fyrir það á sitt hóf sem karlmanni ef hann hefir höfuðsmátt svo mikla að sjái geirvörtur hans berar, brautgangssök hvorttveggja."
Þá mælti Þórður: "Hvort ræður þú mér að eg segi skilið við Auði hér á þingi eða í héraði og geri eg það við fleiri manna ráð því að menn eru skapstórir þeir er sér mun þykja misboðið í þessu?"
Guðrún svarar stundu síðar: "Aftans bíður óframs sök."
Þá spratt Þórður þegar upp og gekk til Lögbergs og nefndi sér votta að hann segir skilið við Auði og fann það til saka að hún skarst í setgeirabrækur sem karlkonur.
Bræðrum Auðar líkar illa og er þó kyrrt. Þórður ríður af þingi með þeim Ósvífurssonum.
En er Auður spyr þessi tíðindi þá mælti hún:
Vel er eg veit það
var eg ein um látin.
Síðan reið Þórður til féskiptis vestur til Saurbæjar með tólfta mann og gekk það greitt því að Þórði var óspart um hversu fénu var skipt. Þórður rak vestan til Lauga margt búfé. Síðan bað hann Guðrúnar. Var honum það mál auðsótt við Ósvífur en Guðrún mælti ekki í móti. Brullaup skyldi vera að Laugum að tíu vikum sumars. Var sú veisla allsköruleg. Samför þeirra Þórðar og Guðrúnar var góð. Það eitt hélt til að Þorkell hvelpur og Knútur fóru eigi málum á hendur Þórði Ingunnarsyni að þeir fengu eigi styrk til.
Annað sumar eftir höfðu Hólsmenn selför í Hvammsdal. Var Auður að seli. Laugamenn höfðu selför í Lambadal. Sá gengur vestur í fjöll af Sælingsdal. Auður spyr þann mann er smalans gætti hversu oft hann fyndi smalamann frá Laugum. Hann kvað það jafnan vera sem líklegt var því að háls einn var á milli seljanna.
Þá mælti Auður: "Þú skalt hitta í dag smalamann frá Laugum og máttu segja mér hvað manna er að veturhúsum eða í seli og ræð allt vingjarnlega til Þórðar sem þú átt að gera."
Sveinninn heitir að gera svo sem hún mælti. En um kveldið er smalamaður kom heim spyr Auður tíðinda.
Smalamaðurinn svarar: "Spurt hefi eg þau tíðindi er þér munu þykja góð að nú er breitt hvílugólf milli rúma þeirra Þórðar og Guðrúnar því að hún er í seli en hann heljast á skálasmíð og eru þeir Ósvífur tveir að veturhúsum."
"Vel hefir þú njósnað," segir hún, "og haf söðlað hesta tvo er menn fara að sofa."
Smalasveinn gerði sem hún bauð og nokkuru fyrir sólarfall sté Auður á bak og var hún þá að vísu í brókum. Smalasveinn reið öðrum hesti og gat varla fylgt henni, svo knúði hún fast reiðina. Hún reið suður yfir Sælingsdalsheiði og nam eigi staðar fyrr en undir túngarði að Laugum. Þá sté hún af baki en bað smalasveininn gæta hestanna meðan hún gengi til húss. Auður gekk að durum og var opin hurð. Hún gekk til eldhúss og að lokrekkju þeirri er Þórður lá í og svaf. Var hurðin fallin aftur en eigi lokan fyrir. Hún gekk í lokrekkjuna en Þórður svaf og horfði í loft upp. Þá vakti Auður Þórð en hann snerist á hliðina er hann sá að maður var kominn. Hún brá þá saxi og lagði á Þórði og veitti honum áverka mikla og kom á höndina hægri. Varð hann sár á báðum geirvörtum. Svo lagði hún til fast að saxið nam í beðinum staðar. Síðan gekk Auður brott og til hests og hljóp á bak og reið heim eftir það. Þórður vildi upp spretta er hann fékk áverkann og varð það ekki því að hann mæddi blóðrás. Við þetta vaknaði Ósvífur og spyr hvað títt væri en Þórður kvaðst orðinn fyrir áverkum nokkurum. Ósvífur spyr ef hann vissi hver á honum hefði unnið og stóð upp og batt um sár hans. Þórður kvaðst ætla að það hefði Auður gert. Ósvífur bauð að ríða eftir henni, kvað hana fámenna til mundu hafa farið og væri henni skapað víti. Þórður kvað það fjarri skyldu fara, sagði hana slíkt hafa að gert sem hún átti.
Auður kom heim í sólarupprás og spurðu þeir bræður hennar hvert hún hefði farið. Auður kvaðst farið hafa til Lauga og sagði þeim hvað til tíðinda hafði gerst í förum hennar. Þeir létu vel yfir og kváðu of lítið mundu að orðið. Þórður lá lengi í sárum og greru vel bringusárin en sú höndin varð honum hvergi betri til taks en áður. Kyrrt var nú um veturinn.
En eftir um vorið kom Ingunn móðir Þórðar vestan af Skálmarnesi. Hann tók vel við henni. Hún kvaðst vilja ráðast undir áraburð Þórðar. Kvað hún Kotkel og konu hans og sonu gera sér óvært í fjárránum og fjölkynngi en hafa mikið traust af Hallsteini goða. Þórður veikst skjótt við þetta mál og kvaðst hafa skyldu rétt af þjófum þeim þótt Hallsteinn væri að móti, snarast þegar til ferðar við tíunda mann. Ingunn fór og vestur með honum. Hann hafði ferju úr Tjaldanesi. Síðan héldu þau vestur til Skálmarness.
Þórður lét flytja til skips allt lausafé það er móðir hans átti þar en smala skyldi reka fyrir innan fjörðu. Tólf voru þau alls á skipi. Þar var Ingunn og önnur kona. Þórður kom til bæjar Kotkels með tíunda mann. Synir þeirra Kotkels voru eigi heima. Síðan stefndi hann þeim Kotkeli og Grímu og sonum þeirra um þjófnað og fjölkynngi og lét varða skóggang. Hann stefndi sökum þeim til alþingis og fór til skips eftir það. Þá komu þeir Hallbjörn og Stígandi heim er Þórður var kominn frá landi og þó skammt. Sagði Kotkell þá sonum sínum hvað þar hafði í gerst. Þeir bræður urðu óðir við þetta og kváðu menn ekki hafa fyrr gengið í berhögg við þau um svo mikinn fjandskap. Síðan lét Kotkell gera seiðhjall mikinn. Þau færðust þar á upp öll. Þau kváðu þar fræði sín en það voru galdrar. Því næst laust á hríð mikilli.
Það fann Þórður Ingunnarson og hans förunautar þar sem hann var á sæ staddur og til hans var gert veðrið. Keyrir skipið vestur fyrir Skálmarnes. Þórður sýndi mikinn hraustleik í sæliði. Það sáu þeir menn er á landi voru að hann kastaði því öllu er til þunga var utan mönnum. Væntu þeir menn er á landi voru Þórði þá landtöku því að þá var af farið það sem skerjóttast var. Síðan reis boði skammt frá landi sá er engi maður mundi að fyrri hefði uppi verið og laust skipið svo að þegar horfði upp kjölurinn. Þar drukknaði Þórður og allt föruneyti hans en skipið braut í spón og rak þar kjölinn er síðan heitir Kjalarey. Skjöld Þórðar rak í þá ey er Skjaldarey er kölluð. Lík Þórðar rak þar þegar á land og hans förunauta. Var þar haugur orpinn að líkum þeirra þar er síðan heitir Haugsnes.