Ingimundur hitti brátt eftir bardagann í Hafursfirði Sæmund og segir honum að eigi hefir fjarri farið hans hugboði um fundinn: "
Eg veit og sakir orða konungs að þér hæfir eigi kyrrum að sitja og kalla eg ráð að þú leitir undan því að konungur mun efna heit sín en eg spara þig til harðra álaga fyrir okkarn vinskap. Þætti mér eigi óráðlegt að þú leitaðir til Íslands sem nú gera margir virðingamenn þeir sem eigi bera traust til að halda sig fyrir ríki Haralds konungs."
Sæmundur mælti: "
Sýnir þú í þessu sem öðru trúskap þinn og vingan og mun eg þetta ráðs taka."
Ingimundur bað hann svo gera "
og hefði betur verið að þú hefðir mér fylgt í Hafursfirði og þurfa nú eigi að fara í eyðisker þetta."
Sæmundur kvað hann mörgu nær geta. Síðan seldi hann jarðir sínar á laun og bjóst til brautferðar en þakkaði Ingimundi sín tillög og mælti enn til vináttu. Sæmundur fór síðan til
Íslands og kom í Skagafjörð. Var þá enn víða ónumið landið. Hann fór með eldi að fornum sið og nam sér land þar er nú heitir Sæmundarhlíð í Skagafirði og gerðist þroskamikill maður. Son hans hét Geirmundur en Reginleif dóttir er átti Þóroddur hjálmur. Þeirra dóttir var Hallbera, móðir Guðmundar hins ríka á Möðruvöllum og Einars Þveræings.
Ingimundur fór til föður síns eftir bardagann í Hafursfirði með miklum sóma.
Þorsteinn tók við honum báðum höndum og sagði hann hamingjusamlega snúið hafa sínum ráðum, kvað það og líklegt "
þar sem þú ert dótturson Ingimundar jarls, hins göfgasta manns."
Hann var þar um veturinn og á þeim vetri kom Ingjaldur til Þorsteins og varð þar mikill fagnafundur.
Ingjaldur kvað þá komið í það efni um Ingimund sem honum hefði hugur sagt "
en veislu hefi eg þér nú búna fóstri minn með öllum þeim föngum sem eg hefi til."
Ingimundur kvaðst og koma mundu. Ingjaldur fór heim og bauð mörgum mönnum með sér. Síðan fór hver sem boðið var.
Þeir Ingjaldur efna þar seið eftir fornum sið til þess að menn leituðu eftir forlögum sínum. Þar var komin Finna ein fjölkunnig. Ingimundur og Grímur komu til veislunnar með miklu fjölmenni. Finnan var sett hátt og búið um hana veglega. Þangað gengu menn til frétta hver úr sínu rúmi og spurðu að örlögum sínum. Hún spáði hverjum eftir því sem gekk en það var nokkuð misjafnt hversu hverjum líkaði. Þeir fóstbræður sátu í rúmum sínum og gengu eigi til frétta. Þeir lögðu og engan hug á spár hennar.
Völvan mælti: "
Hví spyrja þeir hinir ungu menn eigi að forlögum sínum því að mér þykir þeir merkilegastir menn af þeim sem hér eru saman komnir?"
Ingimundur svarar: "
Mér er eigi annara að vita mín forlög fyrr en fram koma og ætla eg mitt ráð eigi komið undir þínum tungurótum."
Hún svarar: "
Eg mun þó segja þér ófregið. Þú munt byggja land er Ísland heitir. Það er enn víða óbyggt. Þar muntu gerast virðingamaður og verða gamall. Þínir ættmenn munu og margir verða ágætir í því landi."
Ingimundur svarar: "
Þetta er af því vel sagt að það hefi eg einhugsað að koma aldrei í þann stað og eigi verð eg þá góður kaupmaður ef eg sel áttjarðir mínar margar og góðar en fari í eyðibyggðir þær."
Finnan svarar: "
Þetta mun fram koma sem eg segi og það til marks að hlutur er horfinn úr pússi þínum, sá er Haraldur konungur gaf þér í Hafursfirði, og er hann nú kominn í holt það er þú munt byggja og er á hlutnum markaður Freyr af silfri. Og þá er þú reisir bæ þinn mun saga mín sannast."
Ingimundur svarar: "
Ef fóstra mínum væri eigi mótgerð í þá mundir þú taka launin í höfði þér. En með því eg er eigi ágangsmaður eða tyrrinn þá mun það fyrir farast."
Hún kvað þetta eigi þurfa að reiðimálum gera. Ingimundur segir hana þar illu heilli hafa komið. Hún kvað nú svo búið vera mundu hvort er honum þætti vel eða illa.
Og enn mælti hún: "
Gríms eru og forlög þangað og svo bróður hans, Hrómundar, og munu þeir báðir verða gildir bændur."
Um morguninn eftir leitaði Ingimundur hlutarins og fann eigi. Það þótti honum eigi góðs viti.
Ingjaldur bað hann vera glaðan og láta þetta eigi á sig bíta eða fyrir gleði standa og kvað marga ágæta menn láta sér nú sóma að fara til Íslands: "
Hefir mér og gott eina til gengið þótt eg byði hingað Finnunni."
Ingimundur sagðist honum enga þökk fyrir þetta kunna "
en þó mun aldrei týnast okkað vinfengi."
Síðan fer Ingimundur heim til föður síns og var þar um veturinn. Og er voraði spurði hann fóstbræður sína um ferðirnar hvað þeim sýndist.
Grímur kvaðst hyggja að eigi mundi tjóa að brjótast við forlögunum "
og ætla eg nú í sumar til Íslands og við báðir bræður og láta sér nú það margir sóma þótt göfgir séu. Er mér sagt gott frá landakostum að þar gangi fé sjálfala á vetrum en fiskur í hverju vatni, skógar miklir en frjálsir af ágangi konunga og illræðismanna."
Ingimundur svarar: "
Eigi mun eg þangað og mun það skilja með okkur."
Grímur kvað svo vera mega "
en eigi kemur mér það á óvart þótt við finnumst á Íslandi því að óhægt mun forlögin að flýja."
Ingimundur kvað sér víst sviptu að þeirra skilnaði.
Grímur sigldi út um sumarið og báðir þeir bræður, komu í Borgar fjörð og lögðu inn að Hvanneyri. Grímur kvaðst ætla að það land mundi hann nema sér til ábúðar. Hann tók sér landnám svo mikið að þar eru nú bæir margir í hans landeign. Hrómundur kvaðst mundu leita upp til fjalla og kvaðst þar mundu yndi nema í fjallaendum. Grímur kvað það vel efnað að þeir hefðu bæði jarðkost fjallanna og þó neyti af sjónum. Hrómundur nam Þverárhlíð og þótti vera merkismaður og kynsæll. Frá honum er kominn Illugi svarti. Grímur varð og kynsæll og kom mart göfugmenni frá honum þótt hér séu eigi nefndir.