Þeir bræður í Njarðvík sömdu eigi öll mál með sér um fjárfar. Ketill vildi einn ráða öllu svo að Þorvaldur var að öngvu kvaddur. En Þorvaldi leiddist það brátt og beiddi að þeir mundu skipta fé og mannaforráði.
En Ketill bað hann skipta þegar hann vildi og kvaðst honum unna við sig alls fjár að helmingi "en mannaforráð er lítið og nenni eg eigi skipta því eg ann þess öngum nema mér."
Þorvaldur þóttist jafnt eiga hvorttveggja þó að hann næði eigi "en séð hef eg það fyrir löngu að þú vilt mig flestu appella. Þykir mér sem sénn muni minn kostur að eg muni slíkt hljóta að hafa sem þú skefur mér af fé en þó skulum við skilja að sinni þó að þú gerir minn harðan. En vita skaltu það að eg þykist að helmingi eiga þó að eg fái eigi svo búið."
Síðan leitaði Ketill að fémunum og skiptir öllu fé í helminga við Þorvald bæði kvikfé og lausafé og öllu því er innan veggja var nema goðorði. Því skipti hann eigi.
Eftir það fór Þorvaldur á burt með alla eigu sína upp um heiði. Hann byggði lendur sínar þær sem hann hafði hlotið en seldi kvikfé að leigu.
Skip stóð uppi í Fljótsdalshéraði við hin eystri fjöll þar sem heitir Unaós. Þorvaldur fær vöru og ræður sig í þetta skip og fór utan. Og er þeir koma í haf byrjaði þeim lítt og velktust úti lengi sumars og að áliðnu sumri fá þeir veður stór og ákaflega hríð. Þessi veður leiða þá úr hafi og sigla að Hjaltlandi um nótt. Þar voru útfiri mikil og sigla þeir í boða og brjóta skipið í spón og týndist fé allt en menn komust lífs á land. Þorvaldur kom á land sem aðrir menn. Var hann í íslenskum klæðum. Öngvan hlut rak upp af fé Þorvalds nema eitt spjót mikið. Tók hann það í hönd sér. Hann var tvær nætur við ströndina og beið ef nokkuð ræki upp af hans varnaði og vill það ekki verða að þau mörk finnist að Þorvaldur ætti. Sýnist honum það ráð að sitja þar eigi lengur birgðalaust. Er það einn dag að hann gengur í burt.
Fyrir Hjaltlandi réð þá jarl einn sá er Björgólfur hét. Hann var þá gamall maður. Það sýnist Þorvaldi að snúa þangað að er jarl réð fyrir. Hann settist utarlega um kvöldið en um morguninn gekk hann fyrir jarl. Sjá jarl var vinsæll af alþýðu en var þó þá óglaður. Hann kvaddi vel jarlinn. Hann tók því vel. Jarl spurði hver hann væri.
Hann kvaðst vera íslenskur maður, leysingi einn af smám ættum, nýkominn úr skipbroti, auralaus maður "veitið mér, herra, veturvist því að eg vil gjarna með yður vera."
Jarl mælti: "Svo líst mér á þig sem þess munir þú þurfa."
Þorvaldur bað hann vísa sér til sætis.
Jarl mælti: "Sittu á óæðra bekk þar sem mætast þrælar og frjálsir menn. Vertu fáskiptinn og kátur af þyrft þeirri við alla."
Þorvaldur gekk til sætis og er hann þar um veturinn. Gerir hann eftir því sem jarl mælti að hann var kátur við bekkjunauta sína enda voru þeir auðveldir í öllum spurningum og spurði hann jafnan margs. Og leið veturinn mjög fram að jólum.
Þá ógladdist mjög lýðurinn. Jarlinn gerði þá mjög ókátan. Jarl átti sér konu unga og tvo sonu við, unga að aldri en væna að áliti. Og það var einn aftan að Þorvaldur spyr þá er næstir honum voru hvað mönnum stæði fyrir ógleði. Enginn vildi segja honum og líður nú að jólunum. Það var eina nótt að þeir menn heyrðu sem næst lágu Þorvaldi að hann lét illa í svefni. Þeir vildu vekja hann en jarl bað þá láta hann njóta draums síns. Síðan vaknaði hann og spurðu menn hvað hann hefði dreymt en hann vildi þar ekki frá segja. Það var tveim nóttum áður menn héldu jól sín að Þorvaldur gekk fyrir jarl og kvaddi hann vel og virðulega. Jarlinn tók því blíðlega.
Þorvaldur mælti: "Því er eg hér kominn að eg vil spyrja yður að því er enginn vill annar. Eg vildi vita hvað til ber um ógleði þeirra manna er hér eru því að menn njóta hvorki svefns né matar og aflar mér það nokkurrar hryggðar. Þykir mér þú af því líklegastur til að segja mér, þeirra sem hér eru, að þú ert hér formaður annarra."
Jarl kvað hann þess ekki þurfa að forvitnast "því að það skiptir þig öngvu. Þú munt ekki að því gera og hafðu öngva þökk fyrir fréttina. Forvitnist þér það mart að yður er engin þörf á og væri það maklegt að þess gyldi einhver."
Þorvaldur kvaðst eigi mundu að hafa spurt ef hann hefði vitað að honum þætti fyrir "mun eg þá og af hverfa en bið eg að þér ráðið draum minn."
Jarl svarar: "Enginn er eg draumamaður. Kann eg og ekki að ráða þá því að eg hendi ekki tal af þeim en þó máttu segja ef þú vilt."
Þorvaldur mælti: "Þóttist eg ganga til sjávarins með þeim sama búningi sem eg er vanur að hafa hversdaglega. Mér þótti þann veg ljóst að eg sá leið mína. Spjót mitt hafði eg í hendi mér. Mér þótti vera fjara er eg kom til sjávarins en eigi flóð. Eg þóttist ganga með sjónum þar sem voru sandar miklir og útfiri. Og er það þraut varð fyrir mér fles ein. En er eg fór yfir gjögurinn var þar vaxið þangi stóru og þá sá eg á land upp hæð mikla eða fjall en í fjalli því framan voru hamrar við sjóinn og bjarg mikið og hátt. Eg þóttist snúa fyrir framan bergið þar til að eg kom að forvaða einum. Eg þóttist þar vaða fyrir framan og hafa djúpt. Og þá kom eg á smámöl. Gekk eg þá lengi með sjónum, milli og bjargsins. Þá varð fyrir mér hellir mikill og gekk eg þar inn. Eg sá þar brenna ljós svo að hvergi bar skugga á. Eg sá járnsúlu eina standa upp í hellinum undir ræfur en við þessa súlu var bundin ein kona. Hendur hennar voru bundnar á bak aftur en hári hennar var vafið um súluna. Hlekkir voru um hana úr járni. Var þar lás í öðrum enda og var hún þar læst við. Eg þóttist taka til að leysa hana og það gat eg leikið. Sá eg þar ekki fleira kvikt en hana eina. Fór eg þá þaðan í burt með hana. Þóttist eg þá fara fyrir forvaðann og komst eg þar. Þá þótti mér sem mér væri eftirför veitt af einshverju kvikindi. Var mér það mikill ótti. Við hittumst en ekki man eg hversu fór með okkur. Mun eg þá hafa látið illa í svefninum. Í því vaknaði eg."
Jarl varð svo rauður er hann heyrði þetta að honum mátti nálega einum fingri dreyra vekja.
Hann þrútnaði mjög og mælti: "Undarlega er yður farið að þér segið að yður dreymi það er menn segja yður og er ærin skapraun mín þó að eg sé ekki minntur á því að eg man enn nær dóttir mín hvarf á burt héðan. Væri það maklegt að sá kenndi á sínum hlut er þér sagði þar sem eg hefi áður bannað öllum."
Þorvaldur svarar: "Vel máttu vita þetta herra. Enginn þinna manna hefur mér þessi tíðindi sagt. Þetta hefur mér í svefni sýnt verið. Mun eg hér svo mikið mál til taka sem þér viljið."
Jarl þagnaði og svaraði af stundu: "Hér skiptir tvennu um þína hagi að þú ert maður forspár ella muntu dauður maður af stundu."
Þorvaldur svarar: "Eg vildi að þér segðuð mér þau tíðindi er hér hafa orðið í yðrum híbýlum. Þykist eg það vita að mikil munu orðin."
Jarl svarar: "Hví mun eigi verða svo að vera? Eg átti mér eina dóttir, fyrr en þessa sveina tvo, er Droplaug hét. Það var kallað að hún væri vel mennt. Eg unni henni mikið. Á hinum fyrrum jólum hvarf hún héðan á burt. Hana tók jötunn sá er Geitir heitir. Á hann þar byggð er þú þóttist koma. Það heitir Geitishamar en það fjall heitir Geitissúlur. Að þeim manni verður mörgum mein. Meiðir hann bæði menn og fé en sjá meinvættur er mest á öllu Hjaltlandi. Hef eg það mælt að þeim manni mundi eg hana gefa ef nokkur væri svo frækinn að henni næði á burt."
Þorvaldur kvaðst það ólíklegt þykja að hún mundi þaðan nást.
Jarl svarar: "Eigi mundi eg hana félausa á burt hafa látið ef eg hefði ráðið. Sýnist mér þú skyldur til að leggja þig í nokkra hættu er þú hefur fyrstur til orðið eftir að spyrja."
Þá svarar Þorvaldur: "Eg vildi aldrei eftir hafa spurt" og snýr þegar á burt og til sætis síns. Hann mælti við öngvan mann á því kvöldi.
Eftir náttverð fara menn til rekkna. Og er Þorvaldur finnur að menn eru sofnaðir þá rís hann upp og tekur spjót sitt í hönd sér. Hann gengur út og til sjóvar ofan og var fjara en eigi flóð. Hann gengur með söndum nokkrum og stefndi til norðurs, mjög hina sömu leið sem honum hafði sýnst í svefninum. Þar til gengur hann er fles ganga og gjögrar og þang stórt. Þá varð fyrir honum malargrýti. Gengur hann enn þar til er forvaði var og veður hann fyrir forvaðann. Hér kemur hann nú sem honum hafði sýnst í svefninum og gengur að helli og inn í hellinn. Sá hann að ljós brann. Öðrumegin sá hann rekkjurúm eitt, miklu meira en hann hefði annað fyrr séð slíkt, og hugsaði þó að hann legðist niður í rúmið og annar maður jafnmikill honum og spyrntust í iljar að þó mundi ærið langt en Þorvaldur var þó manna mestur. Þessi rekkja var ekki að öðru minni en að lengd. Var þessi hvíla öngvu tjölduð nema borða einum en yfir rekkjuna var breitt guðvefjarpelli. Beðirnir voru stórir svo að mikið var upp úr hvílunni. Yfir hvílunni sá hann hanga eitt sverð mikið. Hann tók það ofan og fylgdi steinafall mikið. Sverðið var búið vel að umgjörð. Járnhjölt voru að. Ekki var það búið meir. Hann brá sverðinu og var það grænt að lit en brúnt með eggjunum. Hvergi var ryðflekkur á sverðinu. Eigi hafði hann séð vopn jafneigulegt. Hann sá öðrumegin í hellinum varningshlaða. Alls kyns íslenska vöru og léreft og margs konar varning sá hann þar liggja er nöfnum tjáði að nefna og svo hin bestu föng kostar og nóglegs drykkjar. Þar voru alls kyns gæði þau er betra var að hafa en missa. Hann sá járnsúlu eina í miðjum hellinum og þar konu við bundna með þvílíkum hætti sem honum sýndist í svefninum. Hún sat í rauðum kyrtli en svo fögur sem honum sýndist hún í svefninum þá sýndist hún honum nú miklu fegri. Hann gekk að henni og heilsar hún honum. Hann tók því vel og spurði hver hún væri. En hún sagði til og kvaðst Droplaug heita og vera dóttir Björgólfs jarls.
Hún bað hann fátt við sig mæla "er þér nauðsynlegra að leita þér lífs því að þú ert verr kominn en þú hyggur. Hér ræður fyrir tröll svo mikið að honum finnst eigi annar líkur. Er eg miklu fastlegar komin en þú megir mér á burt koma."
Hann segir hana með sér fara mundu.
Hún segir að hann megi það ekki "því að hann er miklu meira tröll en mennskir menn megi rönd við reisa. Mun hann heim koma brátt því að hann fer að föngum í nótt en bindur mig við súluna meðan hann er í burt. En um daga er hann í rekkju sinni og leikur þá að mér, kastar mér hönd af hendi og hendir mig en þá er hann vill sofa fær hann mér til leikna gull og gersemar. Hann fær mér og öngva þá fæðu að eg megi eigi vel neyta og öngvu hóti þykist hann of vel við mig gert geta það er hann má."
Þorvaldur svarar: "Annaðhvort skulum við bæði burt komast eða hvortgi."
Hann brá þá sverðinu og hjó af henni járnfestina og beit svo vel að þegar tók í sundur. Hann leiðir hana þá út af hellinum. Ekki hafði hann fé í burt nema sverð. Þau ganga nú eftir mölinni og að forvaðanum. Hann fann að hún var dregin mjög því að hún var óheil. Tekur hann hana þá upp í fang sér og veður fyrir forvaðann og hafði hann nú sýnu djúpara en í fyrra sinni því að flætt var mjög. Hann gat litið upp yfir sig í bergið að skor var því líkust sem höggvin væri með berghöggi. Ekki nær hann þangað. Hann sá himintungl og var þá komið mjög að degi. Þá var hann kominn mjög á flesin. Var þá seinfært mjög og þá heyrði hann aftur til hellisins óp mikið.
Konunni brá mjög við þessi læti og bað Þorvald láta sig ofan "og sagði eg þér áður að þú mundir ekki mega við mig kjalast og leitaðu fyrir þér. Nú er hann heim kominn og mun hann verða mér feginn en hann mun ekki eftir þér leita ef hann ratar mig."
Hann svarar: "Það skal aldrei verða því að eitt skal yfir okkur ganga meðan eg má á þér halda" steypir af sér loðkápunni og færir hana í, setur hana niður síðan í gjögurinn og spjótið hjá henni en hann snýr aftur á veginn. Hann sér þá að bar við himni höfuð jötunsins, miklu hærra en hamarinn. Hann bar að henni grjót svo mikið að hún mátti ekki á burt komast. Þá tók hann sverðið og gengur í mót jötninum.
Jötunninn kallar hátt og bað hann niður láta melluefni sitt "ætlar þú þér mikið í fang að færast auðvirði þitt ef þú vilt taka hana frá mér er eg hefi áður lengi átt."
Og í þessu stígur jötunninn upp í skoruna bjargsins þá sem Þorvaldur hafði séð, en öðrum fæti á flesin og varð hann eigi votskór. Og sá hann að til þess var þessi skor að jötunninn vildi eigi vaða. En í þessu kemur Þorvaldur að og hleypur inn undir hann en jötunninn breiðir frá sér lámana og ætlaði að taka Þorvald. En í því höggur Þorvaldur til hans og kom á mitt lærið jötunsins og tók af fótinn vinstra fyrir ofan kné en hinn hægra fyrir neðan kné og kom sverðið í sandinn niður.
En jötunninn féll og kvað við sárlega og mælti: "Illa hefur þú mig svikið og meir en eg ætlaði að þú hefur tekið það eitt vopn er mér mátti grand vinna. Fór eg af því óhræddur eftir þér að eg hugsaði ekki að smámenni mundi mér verða að bana. En nú muntu þykjast hafa mikinn sigur unnið. Muntu ætla að bera vopn þetta og þínir ættmenn. En það mæli eg um að þá verði þeim síst gagn að er mest liggur við."
Þorvaldur leitaði þess á að hann skyldi ekki fleiri orð mæla þeim til óþurftar og höggur á hálsinn svo að af tók höfuðið og stakk höfðinu milli þjóanna. Því vann hann það eigi fyrri að hann fálmaði höndunum og fékk Þorvaldur eigi færi á honum fyrr en hann kyrrðist. Gengur hann síðan burt frá honum og þar til er hún lá og fann þá að á henni var ómegin eða óvit. Hann tekur hana upp og rann þá af henni brátt svo sem svefn. Hann gengur með hana þar til er hann kemur heim til hallar. Þá voru menn að dagdrykkju. Menn höfðu saknað Þorvalds og gáfu þeir lítinn gaum að því.
Og nú gengur hann inn í höllina og hafði Droplaugu á handlegg sér en sverð í annarri hendi. Gekk hann fyrir jarlinn og kvaddi hann og kvaðst færa honum dóttur sína. Jarl varð henni einkar feginn og margir aðrir. Jarl spurði með hverjum hætti eða atburð hann hefði henni náð. Hann sagði allan atburð og kvað mjög eftir drauminum gengið hafa.
Jarl svarar: "Mikil er gifta þín og gæfa er þú hefur unnið þann óvin er hér hefur mestur verið á voru landi. En þó munum vér brátt sjá þetta."
Hirðmenn sögðu að þetta mundi ekki svo mikið tröll vera sem menn höfðu látið "að hann hefur einn unnið og mun þetta lygi ein vera."
Og eftir þetta ætlar Þorvaldur að snúa til sætis síns.
Jarl kallaði þá eftir honum og bað hann sitja það forsæti fyrir framan hásætið "mun annaðhvort vera um hagi þína að þú munt meiri virðingar verður en eg hefi til þín gert eða þú munt ekki langær maður verða. En það mega allir sjá að þú hefur oss góða fórn fært. Er þín för góð orðin og er oss nú jafnnýtt um sem þá er enginn varð til í þennan háska að ganga. En aldrei mun mér efalaust að vér njótum þessarar konu fyrr en eg veit víst að sjá fjandi er af ráðinn."
Eftir það drekka menn og heldur í skemmra lagi. Þá eru tekin ofan borð. Björgólfur jarl bað menn sína vopnast og ganga til að sjá þessi tíðindi. Þeir fara og Þorvaldur með þeim og koma þar til er sjá dólgur lá og sáu nú allir hversu að var unnið. Gengu margir tæpt að, þeir er áður kölluðu þetta lítið þrekvirki verið hafa. Jarl lætur fella mörk og draga saman. Hann lætur hlaða bál og láta síðan draga jötuninn út á bálið og brenna hann að köldum kolum og eftir það flytja þeir öskuna á sjá út. Síðan fara þeir til hellisins á skipunum og flytja þaðan mikinn auð og allt það er fémætt var og flytja heim. Er þar kallað jafnan síðan Geitishellir og Geitishamrar. Og er ekki getið að hann sé síðan af tröllum byggður.