Þá er menn komu heim var varningurinn tíndur og er það kallað að þar væri kominn mestur hluti þess varnings er á því skipi var er Þorvaldur hafði á verið og þar kenndi Þorvaldur alla sína vöru. Þorvaldur og jarl létu það hvern hafa er sér kenndu en hitt var þó miklu meira er enginn bar kennsl á fyrir því að íslenskur varningur var lítils verður hjá því sem annað var, það sem þar var, því að það var margra manna sælur. Síðan launaði Þorvaldur þeim mönnum vel er sitt erfiði höfðu fyrir þessu haft.
Þorvaldur situr nú í Hjaltlandi í mikilli virðingu. Þótti þetta hið mesta þrekvirki er hann hafði unnið. Jarlinn virti öngvan mann fyrir Þorvald fram og þar gerðu aðrir menn eftir. Sat hann þar þau misseri hin næstu.
Og á þessu sama sumri spurðist virðing sjá til
Íslands er Þorvaldur hafði fengið á Hjaltlandi. Margir menn í Austfjörðum fögnuðu er þeir spurðu að svo hafði að borist nema Ketill bróðir hans. Hann lét sem hann vissi eigi. Þótti mönnum mikil gifta til Þorvalds fallið hafa svo afskiptan sem Ketill hafði hann gert.
Þorvaldur sat á Hjaltlandi framan til jóla og þá gekk hann fyrir jarl og kvaddi hann og spurði hann hvort hann myndi nokkuð til hinna fyrri jóla. Hann kvaðst gjörla muna.
"
Þá mun eg fram heimta það verðkaup sem þú sjálfur sagðir upp þá er eg sagði þér draum minn, að þú hést að gefa þeim manni dóttur þína er henni næði burt þaðan. Nú vil eg vita mitt erindi. Vil eg ekki hér vera ef mig dregur ekki til."
Jarl mælti: "
Allt er mér samt í hug um það nú og þá að mér líst þú maklegastur að njóta hennar ef nokkur nyt er í. En eigi sýnist mér nú jafngóður kostur sem þá er héðan fór því að þessi kona er nú eigi allra færi sakir skaplyndis en þú sérð sjálfur fyrir kosti þínum. En halda vil eg allt það sem eg hefi um mælt en þitt gjald mun vera ef nokkuð brestur í þar um. Er líklegt að vel verði því að henni er allvel til þín. Og í hvert sinn er þín er getið þá segir hún að enginn muni koma til jafns við þig. En gefa vil eg þér jarldóm til þess að synir mínir eru til færir við ríki að taka."
Þorvaldur kvaðst eigi það vilja "
því að mér þykir þá best komið er þér varðveitið þar til að þeir taka við, en mér er það eigi hent því að eg er eigi höfðingjaættar."
Og eftir það var sent eftir móður Droplaugar þeirri er Arneiður hét. Grímur hét bróðir hennar en faðir hennar hét Helgi, danskur maður, en móðir þeirra Hallerna. Þau systkin komu þangað og er þeim sagður þessi kaupmáli. Þeim kvaðst svo að hyggjast að eigi mundi annar maklegri að njóta þessarar konu en þessi maður og sögðust hér góðan þokka til mundu leggja. Og við þetta var Droplaug fest Þorvaldi með miklu fé. Var þá stofnuð veisla fríð. Skorti hvorki tilföng nóg né fjölmenni mikið og fór veislan allvel fram. Og að henni liðinni gaf Þorvaldur hverjum manni góðar gjafir. Fékk hann svo miklar vinsældir að nálega báðu honum allir menn góðs og sat hann nú þar þennan vetur til þess að voraði. Þá keypti hann skip það er uppi stóð í Þórsá og færir þangað til stórfé og konu sína Droplaugu. Voru góðar þeirra samfarir því að hvort þeirra veitti öðru vel en við aðra menn var hún heldur skapstór en þess í milli fálát og steigurlát en þó var hún afbragð annarra kvenna bæði að yfirlitum og atgervi.
Arneiður móðir hennar átti mörg skilgetin börn og var hún þá ekkja er hún átti þessa sína dóttir, Droplaugu. Og á þessu vori seldi hún sonum sínum í hendur bú sitt en gifti dóttur sína er Gróa hét. En Arneiður réð sig í skip með Þorvaldi og vildi fylgja dóttur sinni til
Íslands. Grímur Hallernuson fór og með þeim. Og er þau voru búin sigldu þau í haf og fengu góð veður og hagstæð, tóku
Ísland snemma sumars. Þau komu þar skipinu er Höfn heitir í Borgarfirði fyrir sunnan Njarðvík.
Frændur Þorvalds riðu margir til skips þegar þeir spurðu útkomu hans og fögnuðu honum vel og buðu til sín með sæmd með því liði er hann vildi að færi. En Ketill bróðir hans kom ekki til skips enda sendi Þorvaldur honum engin orð. Þá var Ketill kvongaður og átti son er Þorkell hét og var kallaður fullspakur. Hann kemur lítt við þessa sögu en kemur hann þó enn við síðar.