Síðan siglir Gunnlaugur af
Englandi með kaupmönnum norður til Dyflinnar. Þá réð fyrir Írlandi Sigtryggur konungur silkiskegg, son Ólafs kvarans og Kormlaðar drottningar. Hann hafði þá skamma stund ráðið ríkinu. Gunnlaugur gekk þá fyrir konung og kvaddi hann vel og virðulega. Konungur tók honum sæmilega.
Gunnlaugur mælti: "
Kvæði hefi eg ort um yður og vildi eg hljóð fá."
Konungur svarar: "
Ekki hafa menn til þess orðið fyrri að færa mér kvæði og skal víst hlýða."
Gunnlaugur kvað þá drápuna og er þetta stefið í:
Elr sváru skæ
Sigtryggr við hræ.
Og þetta er þar:
Kann eg máls of skil
hvern eg mæra vil
konungmanna kon,
hann er Kvarans son.
Muna gramr við mig,
venr hann gjöfli sig,
þess mun grepp vara,
gullhring spara.
Segi siklingr mér
ef hann heyri sér
dýrlegra brag,
það er drápu lag.
Konungur þakkaði honum kvæðið og kallaði til sín féhirði sinn og mælti svo: "
Hverju skal launa kvæðið?"
Hann svarar: "
Hverju viljið þér herra?" segir hann.
"
Hversu er launað," segir konungur, "
ef eg gef honum knörru tvo?"
Féhirslumaður svarar: "
Of mikið er það herra," segir hann. "
Aðrir konungar gefa að bragarlaunum gripi góða, sverð góð eða gullhringa góða."
Konungur gaf honum klæði sín af nýju skarlati, kyrtil hlaðbúinn og skikkju með ágætum skinnum og gullhring er stóð mörk. Gunnlaugur þakkaði honum vel og dvaldist þar skamma stund og fór þaðan til Orkneyja.
Þá réð fyrir Orkneyjum Sigurður jarl Hlöðvisson. Hann var vel til íslenskra manna. Gunnlaugur kvaddi jarl vel og kveðst hafa að færa honum kvæði. Jarl kvaðst hlýða vilja kvæði hans, svo stórra manna sem hann var á
Íslandi. Gunnlaugur flutti kvæðið og var það flokkur og vel ortur. Jarl gaf honum breiðöxi, sifurrekna alla þar er bæta þótti, að kvæðislaunum og bauð honum með sér að vera.
Gunnlaugur þakkaði honum gjöfina og svo boð hið sama en kveðst verða að fara austur til Svíþjóðar og gekk síðan á skip með kaupmönnum þeim er sigldu til
Noregs og komu um haustið austur við Konungahellu. Þorkell frændi hans fylgdi honum jafnan. Úr Konungahellu fengu þeir sér leiðtoga upp í Gautland hið vestra og komu fram í kaupstað þeim er í Skörum heitir.
Þar réð fyrir jarl sá er Sigurður hét og var við aldur. Gunnlaugur gekk fyrir hann og kvaddi hann vel og kvaðst kvæði hafa ort um hann. Jarl gaf gott hljóð til. Gunnlaugur kvað kvæðið og var það flokkur. Jarl þakkaði honum og launaði honum vel og bauð honum með sér að vera um veturinn.
Sigurður jarl hafði jólaboð mikið um veturinn. Og affangadag jóla koma þar sendimenn Eiríks jarls norðan af
Noregi tólf saman. Þeir fóru með gjöfum til Sigurðar jarls. Jarlinn fagnaði þeim vel og skipaði þeim um jólin hjá Gunnlaugi. Þar voru ólæti mikil.
Gautar ræddu um að engi jarl væri meiri og frægri en Sigurður. Noregsmönnum þótti Eiríkur jarl miklu framar og um þetta þrættu þeir og tóku Gunnlaug til úrskurðarmanns hvorirtveggju um þetta mál.
Gunnlaugur kvað þá vísu þessa:
Segið ér frá jarli,
oddfeimu stafir, þeima,
hann hefir litnar hávar,
hár karl er sá, bárur.
Sigreynir hefir sénar
sjálfr í miklu gjálfri
austur fyrir unnar hesti
Eiríkr bláar fleiri.
Hvorirtveggju undu vel við úrskurðinn en betur Noregsmenn. Sendimenn fóru þaðan eftir jólin með fégjöfum er Sigurður jarl sendi Eiríki jarli. Sögðu þeir nú Eiríki jarli úrskurðinn Gunnlaugs. Jarli þótti Gunnlaugur hafa sýnt við sig einurð og vináttu og lét þau orð um fara að Gunnlaugur skyldi þar friðland hafa í hans ríki. Það frétti Gunnlaugur síðan hvað jarl hafði um mælt.
Sigurður jarl fékk Gunnlaugi leiðtoga austur í Tíundaland í Svíþjóð sem hann beiddi.