Nú líða svo stundir fram. Ingimundur gerðist nokkuð aldraður og hélt hann ávallt búrisnu sinni. Eigi er hér getið þingdeilda hans að hann ætti stórmálum að skipta við menn því að hann varð samhuga við flesta og óágangsamur. Gott var þá mannval víða þar nálægt þótt hann væri með mestri virðingu og hélt til þess góðgirnd hans, stórlæti og vitsmunir. Synir hans óxu upp og voru allir gervilegir, með því móti sem fyrr segir.
Þess er getið eitt sumar að skip kom í Húnavatnsós er norrænir menn áttu. Stýrimaður hét Hrafn. Hann var fálátur í skaplyndi, stór og ódæll og mikill af sjálfum sér, hafði verið lengi í víkingu og bjóst mjög að vopnum og klæðum.
Ingimundur var vanur fyrstur manna til skips að koma og taka af varningi slíkt er honum sýndist og enn gerði hann svo, hitti stýrimann að máli og lét honum heimila vist með sér ef hann vildi. Hrafn kvað og eigi annað sýnna og fór hann heim með Ingimundi og hélt hann háttum sínum, var mjög einn um sitt. Fleiri höfðu þeir verið með Ingimundi að honum hafði betur við líkað því að Hrafn var honum eigi fylgjusamur en mjög ólíkur. Jafnan hafði hann í hendi gott sverð. Oft renndi Ingimundur augum til sverðsins og eitt sinn beiddist hann að sjá. Hrafn sagði þess mundu kost. Ingimundur tók við og brá. Eigi þótti honum þá minna um vert og spurði ef hann vildi selja. Hrafn kvaðst eigi svo féþurfi að hann seldi vopn úr hendi sér en sagði að bóndi skyldi sjá stað forgiftar sinnar af sér og kvaðst þar verið hafa er hann þurfti vopna við og kvað enn mega svo vera. Ingimundur reiddist mjög og þótti hann vanvirða sig og leitaði sér ráðs.
Og einn tíma er hann gekk til hofs síns stillti hann svo til að Austmaðurinn fór með honum. Ingimundur talar þá til hans hugarlátlega það er hann fann er honum var best að skapi. Hann vildi jafnan ræða um víking sína og herferðir. Ingimundur gekk inn í hofið fyrir og eigi finnur hann fyrr en Hrafn hleypur inn í hofið með sverðið.
Ingimundur snerist við honum og mælti: "Eigi er það siður að bera vopn í hofið og muntu verða fyrir goða reiði og er slíkt ófært nema bætur komi fram."
Hrafn svarar: "Hér hefir þú lengi um setið og ráð til sett og ef eg hefi misgert í lögum yðrum þá ætla eg það ráð að þú gerir um því að þú ert kallaður sannsýnn maður."
Ingimundur kvað það vænlegt til bóta að hann sæmdi goðin en lét það helst að duga að hann gerði eigi að sjálfvilja sínum "og því mun eigi jafnmikilla fyrir von hefndanna" og kvað það sannlegast að hann gæfi sverðið í vald hans því að hann lést eiga og því að stjórna og mýkja svo reiði goðanna.
Hrafn kvað hann mikið fé annað af sér hafa gert að eigi þætti honum það betra "og mun þér annað stórmannlegar fara."
Hann fór á brott um sumarið og er úr þessi sögu. Þetta sverð áttu þeir feðgar meðan þeir lifðu og kölluðu Ættartanga.
Eyvindur hét maður og var kallaður sörkvir. Hann kom út með Ingimundi og fór utan eitt sumar og þeir Þórormur. Þeir voru vinir. Ingimundur léði þeim Stíganda og kvaðst forvitni á að vita þótt hann færi eigi sjálfur hvort hann kynni skríða. Vingóður maður var Ingimundur við alla góða menn. Þeir komu út annað sumar í Blönduárósi og kunnu það Ingimundi að segja að skip mátti eigi fríðara vera. Þeir höfðu haft algóða kaupferð. Eyvindur bjó í Blöndudal en Gautur í Gautsdal.